yerimiz
var. Benim endişem, biz burada
faaliyete geçersek, sizin buradaki
kazancınızda mutlaka azalma
olacaktır. En fazla iki sene içinde
motel zorluk çekmeye
başlayacaktır. Ben de bunların
hepsini az önce annene ifade ettim
Belen!” Genç adamın sesi biraz
iğneleyici idi. Özellikle ‘az önce’
derken gözleri şeytani bir ışıkla
parlamıştı.
“Açıkladın mı?” Bu ne şeytanca bir
davranıştı böyle?
Bora’nın keyifli kara gözleri kızın
şaşkın, kocaman gözlerinin
derinliklerine daldı. “Bu bölgeye
çok para harcadım. Normalde asla
vazgeçmem...” dedi adam
samimiyetle.
“Sen... vaz mı geçtin? Neden?”
diye sordu Belen kızgınlıkla. Ona
bir türlü inanamıyordu.
Güvenemiyordu!
“Senin zannettiğin gibi, anneni ya
da Beren’i asla kırmam. Pek
yapmadığım bir şeydir ama onlara
değer veriyorum. Onları üzecek
hiçbir şeyi de yapmam. Yapanı da
kendim cezalandırırım. Onlardan
arkadaşlıkları dışında istediğim
hiçbir şey yok...”
Belen’in içi titredi. Evet, onlardan
istediği hiçbir şey olmayabilirdi.
Ama sesinin altındaki ince tınlama,
kıza ait her şeyi istediğini,
tamamını alıncaya kadar da
durmayacağını anlatıyordu. Bu
adamdan en kısa sürede kaçıp
uzaklaşması gerektiğini
hissediyordu. Yoksa sadece
vücudunu değil, kalbi dâhil, her
şeyi elde edinceye kadar devam
edecekti. O bir zorbaydı. Tatlı bir
canavar! Keşke böyle bakmasaydı?
“Peki senetlerimiz? Onları niye
aldın?”
Adam gülümsedi. “Sizi tanımadan
önce bir melektim demedim.
Böyle şeyler olur... Bir avukat
aracılığıyla onları aldım. Tabii bu
sabah hepsi imha edildi, emin
olabilirsin.”
“Bu ne hoş bir davranış böyle?”
dedi kız soğuk bir sesle. Yine
içinden çığlık atmak istiyordu.
İçinde yükselen çığlık atma isteği
had safhadaydı. Bu adam ne
yapıyordu böyle? Bu adam
kendisine ne yapıyordu? Her
taraftan kıskaca girmiş gibiydi.
Adamın açığını bulamamak,
kendisini iyice aptal durumuna
düşürüyordu.
“Nezaketinizin bir bedeli olarak
düşünün...” dedi adam tembelce.
“Bunu kabul edemeyiz.”

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 18 >>