Belen ‘Bana ne!’ diye
düşündü. Bir aksilik olsa, dünya
kendini beğenmiş bir adamdan
kurtulmuş olurdu hiç değilse. Bu
aptal adam dünya için fazlaydı.
Kendisi için fazlaydı. Ama?..
Ama?.. Bütün kalbi sızladı. Buna
izin veremezdi!
“Sen yine de söyle!” dedi hafif bir
endişeyle annesine.
“Müşterilerimizin çılgınlıkları
yüzünden başımızı derde
sokamayız. Orada kaç kişinin
boğulup öldüğünü biliyorsun? Kaç
kişi de kayalıklarda orasını burasını
parçaladı!”
“Bence sorun yok... Çocuk değil!
Kendini koruyabilir. Ayrıca
tecrübeli?”
“Dalanların da hepsi tecrübeliydi.”
Artık iri gözlerindeki bariz endişe
Della’ yı iyice keyiflendirmişti.
“Onun karısı gibi davranma, kızım!
Çok istiyorsan kendin söyle.
Madem endişeleniyorsun, ‘Dalma!’
de ona, belki seni dinler?..”
“Ne alakası var anne ya? Dediğim
gibi, ben motel için
endişeleniyorum. Hem ben onunla
konuşmak istemiyorum. Ona hâlâ
kızgınım!”
“Saçmalıyorsun, Belen. Terbiyeni
bozman hoşuma gitmiyor. O
neticede bu gece bizim
misafirimiz!” Annesinin uyaran
gözleri kızı ürküttü. Annesi isterse
çok ters olabilirdi. Belli ki kendisi
de asabiyetini ondan almıştı.
Yutkundu, omuz silkti.
“O misafir bize Bizans oyunlarından
beterini yapmaya kalktı.
Hatırlatırım? Ama madem
istiyorsun, uslu duracağım. Beni
ilgilendirmez, o zaman. Ne hali
varsa görsün. Bütün dünyayı
gezmiş ve hâlâ aptal, hâlâ belanın
peşinden gidiyor. Bir gün bela
onun da peşine düşer.” Adamın
ince, yağsız beline, geniş sırtına,
kaslı uzun bacaklarına bir bakış attı.
Onu boylu boyunca yerde cansız,
gözleri hiç açılmayacak şekilde, bir
daha dişlerini göstererek
gülemeyecek şekilde yatar
düşününce, neredeyse bayılacaktı.
Gözleri hızla doldu... Dudaklarını
ısırdı.
Göz yaşları! Defolun!
“Boran Bey, kahveniz hazır!” diye
seslendi kuru bir sesle. En iyisi
varlığını aklından çıkarmaktı ama
bunu nasıl yapacağını da
bilemiyordu. Adam artık hayatlarını
da gasp etmişti. Utanmasa motel
yerine bu evde yatacaktı! Hatta
kendi

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 18 >>