kasıldı. Minik
elleri iki yanında yumruk oldu!
“Bu... Bu cüretine inanamıyorum!
Bu nasıl bir öz güven böyle? Sen
deli misin? Sen manyak mısın?
Neden beni çıldırtmaya
uğraşıyorsun? Anlamıyor musun?
Asla! Bir daha asla! Bugün olan
şeyin tekrar olacağını sakın sanma?
Bir kadını baştan çıkarmayı
biliyorsun, kabul!.. Beni de...
etkilediğini kabul ediyorum ama,
artık amacına ulaştığına göre?..”
sustu. Yaptığından utanmıyordu
ama başkalarının bilmesi de hoşuna
gitmezdi. Aklına gelen şeyle
irkilmişti. Endişeyle sordu bu sefer!
“Kimseye belli etmezsin değil mi?
Biliyorsun, ben sadece...”
Adam alayla güldü. Gerçekten çok
eğlenen, kendini beğenmiş bir hali
vardı. Beraber geçirdikleri anların,
adamın üzerindeki cinsel baskıyı
biraz aldığı belliydi. O şimdi sadece
karnı aç bir kaplan gibi, yemek
düşünüyordu.
“Ben senin yerinde olsam, kendim
belli etmemeye çalışırım. Gözlerin
hâlâ seni kucaklamamı ister gibi
bakıyor. Bana kızgın olduğunu
düşünüyorsun ama değilsin. Şimdi
böyle bakma bana? Ayrıca...”
Başıyla moteli işaret etti. “...çarşafı
ne yaptın?”
Belen gözlerini kırpıştırdı
anlamazca. “Ne...ne çarşafı?” dedi
kekeleyerek. Bu adam yüzünden
doğru konuşmayı unutmuştu. Sonra
anladı... Olamaz!
Aklına gelen çılgın düşünceyle
gözleri kocaman oldu.
“Sabah görevlinin göreceği
çarşafı...”dedi adam yine de canice.
Kızın damarına basmak ister
gibiydi. Öylesine rahat, doğaldı ki!
Belen onun gibi rahat olmak için
neler vermezdi. Ama biliyordu ki
bu adamın yanında kendisine rahat
yoktu! “Bence mahsuru yok
ama...” diye ekledi genç adam
umarsız bir omuz silkişle!
“Aman Allah’ım! Aman Allah’ım!”
diye inledi Belen. Kız hemen
adama elini uzattı. “Çabuk
anahtarını ver. Çabuk...” diye kısık
sesle bir çığlık attı.
“Acele etme... Nasılsa yarına kadar
vaktin var?”
“Hayır. Yarın aydınlıkta yapamam.
Çabuk anahtarını ver.” Elini telaşla
uzatmıştı.
“Resepsiyonda... Yanımda değil.”
“Eyvah!” Onun kendisini
durdurmasına izin vermeden
döndü ve

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 18 >>