yine koşarak bahçeden
çıktı. Kendisini ikinci kere koşarak
gören insanların şaşkın bakışlarına
aldırmadı. Hızla motele girdi.
Şansına resepsiyonda kimse yoktu.
Belli ki resepsiyoncu çocuk,
kendisinin eve gittiğini bildiği için
yine kaytarıyordu. İlk defa sevindi
buna. Sağı solu kontrol edip,
çaktırmadan askıdan adamın
anahtarını aldı ve koşarak
merdivenlerden en üst kata çıktı.
Asansörde kimseyle karşılaşmak
istemiyordu. Karanlık merdivenler
kendisi çıktıkça, otomatik
lambalarla aydınlanıyordu.
“Kahretsin. Herkes beni görecek!”
diye mızıldandı.
Sonunda adamın odasının
önündeydi. Nefes nefese kalmıştı.
Kartı elektronik göze okutup açtı.
Sessizce içeriye girdi ve kapıyı
ardından yavaşça kapattı. Lambayı
yakıp, yatağa baktı. Aceleyle çıktığı
için, öylece bırakmıştı. Uzanıp
eliyle hızlıca üstteki örtündüğü
çarşafı aldı. Gözleri yine kocaman
olmuştu. Masumiyetinin delili,
kırmızı bir leke, yatağa serili diğer
çarşafın üzerindeydi. Üzüntüyle ona
baktı. Sonra kendisini toparladı.
Olmuştu artık. Garipti ki pişman
değildi. Kaç kadın böyle güzel
şeyler yaşayabilirdi ki? Hem de ilk
keresinde! Ama bu kan? Bu kan
bir delildi. Kimsenin görmemesi
gereken bir delildi bu.
Hızla çarşafı söktü yerinden.
Koridora çıkıp, kimsenin
göremeyeceği şekilde buruşturdu.
Kat temizlikçisinin kullandığı büyük
kirli sepetine attı. Allahtan içinde
birkaç tane daha vardı. Onların
içinde kaybolup giderdi. Görülse
bile kimse ne olduğunu
anlayamazdı. Koridordaki herkesin
erişebileceği, kilidi olmayan
çamaşırlıktan temiz çarşaflar aldı.
Aceleyle adamın odasına gidip
yatağa düzgünce serdi. Ellerini
beline dayadı. Evet, işlem
tamamdı.
Biraz rahatlayarak, dışarıya çıktı.
Eve dönerken resepsiyoncu çocuk
yerindeydi ama kıza bakan gözleri
yine faltaşı gibiydi.
“Bunu kovmak lazım...” diye
geçirdi genç kız içinden. Anahtarı
avucuna gizlemişti. Şimdi daha
sakin olarak, hızlı adımlarla
yürüyordu. Bu sefer motelin
bahçesinde oturanlara selam

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 18 >>