gibi arkadaş
istemem.” Bir yandan da tabaklara
bakıyordu hayretle. Bir önünde
duran iki koca tabak dolusu
kahvaltı malzemesine, bir de
Belen’in kendi oturacağı tarafa
koyduğu küçük tabağa baktı.
“Beni yiyerek mi öldürmek
istiyorsun, yoksa?”
Belen gülmemek için kendisini zor
tuttu. Dudakları hafif kıvrıldı. “Ye!”
dedi emredercesine. “Cüssene
göre çok az yiyorsun. Ben gidip
çay alacağım. Senin istediğin
gibi...”
Mutfakta Emine Hanım’ın karşısına
geçti. En iyi savunma saldırıydı.
Doğal bir tavırla ellerini iki yana
açtı. “Sor bakalım!” dedi biraz
sıkıntıyla. Nasılsa kadın
kendiliğinden sormaya
başlayacaktı.
Emine Hanım kızın içeriye girip
karşısına dikilmesiyle şaşırmıştı.
Onun kurbanlık kuzu gibi durması
hoşuna gitti.
“Neyi soracağım?” diye karşılık
verdi saf bir soruyla.
“Ne bileyim. Merak ettiğin bir
şeyler yok mu?”
Kadın omuz silkti. “Yoo? Hayır
yok. Niye merak edeyim ki?
Görünen köy kılavuz istemez.
Birbirinize çok yakışıyorsunuz.”
“Ne yani? Bu kadar mı?” dedi
Belen biraz şaşkınca.
“Elbette! Çay mı istiyorsun?”
“Dedikoduların aksine, aramızda
bir şey yok!” diyerek onu
duymazdan geldi genç kız.
Kendisinden emin bir gülümseme
vardı suratında. Kadın hâlâ işine
devam ediyordu. Belen onun çay
doldurmasını izlerken, iri yapılı
adam için önüne büyükçe bir
fincan koydu. “Açık olsun...” dedi
kısaca.
Emine Hanım hemen başını
sallamıştı alayla. “Belli oluyor.”
“Ya, Emine Abla! Bu adam burayı
almak isteyen holdingin sahibiymiş.
Nasıl aramızda bir yakınlaşma
olabilir ki?”
“Doğru...”
“Kendi davranışları yüzünden
yakınmış gibi gözüküyoruz. Beni
hep zor durumda bırakıyor.
Sevgilisiymişim gibi gösteriş
yapıyor. Baskıcı ukalanın teki! ”
“Belli...” dedi kadın alayla. Belen
sinirle ayağını yere vurdu.
“Ya... Dalga geçme!.. Sen de bana
bir iki soru sorsana?.. Böyle
açıklaması zor oluyor...”
“Soracak bir şey yok. Dün bütün
öğleden sonra yoktun. Annen seni
aradı. Senin motelde bir yerlerde
olduğu yalanını

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 18 >>