dışarıya
çıkacağız. Görevli seni odana
götürür.”
Siyah saçlarının sadece
şakaklarında beyazlar bulunan,
gözleri oğlununkinin aksine tatlı bir
kahverengi olan adam, başını
salladı.
“Tamam. Akşam niye çıkıyoruz?”
“Birisinin yaş günü var. Alanya’ya
götüreceğim. Gelmek zorunda
değilsin tabii.”
Orta yaşlı adam, oğlunun huzursuz
hali karşısında şaşırdı. Bir an önce
yanından ayrılmak istiyordu ve
bunu da açıkça belli ediyordu. O da
inatçı bir tavırla, oğlunu bırakmadı.
“Kimin?”
“Belen’in. Yani buranın sahibinin...”
Deniz Karadağ hafif alaycı
gülümsedi. Bavulu alan çocuk
sabırsızlıkla, asansörün yanında
bekliyordu ama ikisi de ona
aldırmıyorlardı. “Kaleyi içerden
fethediyorsun yani...” diye sordu
gülümseyerek.
Bora cevap vermedi önce. Sonra
sert bir şekilde karşılık verdi.“Kale
falan yok baba! Sadece hoş bir
genç kızın yaş günü! Başka bir
anlamı yok. Geleceksen eğer,
yemeği de dışarıda yiyeceğiz.
Akşam yedide hazır ol.”
“Annesi de geliyor mu?” diye
soruverdi adam. Bora durakladı.
Kaşları çatıldı. Keskin bakışları
babasının cildi bile hâlâ sarkmamış
yakışıklı yüzünde gezindi.
“Sen annesini tanıyor musun?”
diye sordu garip bir sesle.
Deniz Karadağ keyifle başını
salladı. “Elbette. Burada daha evvel
birkaç gün kaldığımı unutma? O
çok güzel kadın!”
Genç adam babasının sesindeki
beğeniyi fark etmişti ama bununla
uğraşacak hali yoktu. “Geliyor...”
dedi kısaca
“İyi, ben de gelirim o halde. İki
gencin arasında tek kalmak
istemem doğrusu. Peki, ben şimdi
akşam yediye kadar ne
yapacağım?”
Bora sabırsızlıkla nefes aldı.
“Havuz var, deniz var. Burada bir
sürü güzel kadın var. Eminim
oyalanacak bir şeyler bulursun.
Hadi hoşça kal.”
Bora resepsiyona gidip, çocuğa
doğrudan sordu. “Belen Hanım’ı
gördünüz mü?”
“Evet efendim. Az önce bir grup
ile motelin minibüsüne binip
Alanya’ya gitti. Akşama doğru
dönecekmiş.”
“Cep telefonu var mı?”
“Bildiğim kadarıyla yok”
“Nasıl cep telefonu olmaz ya?”
diye homurdandı adam.

<< 1 ... 15 16 [17] 18 >>