hayretle
sordu babası.
“Ne yazık ki, evet! Olsun
istemezdim, ama oldu işte. Kötü
bir gelişme! Şimdi de korkuyor ve
belki de evlenmek gerekecek...”
“Evlenmek mi? ” Adam belli ki
oğlunun açıklamaları yüzünden şok
olmuştu.
“Sorun bu değil.” diye devam etti
Bora. “Daha evvel de evlenmek
isteyen bir sürü kadınla beraber
oldum. Beni tehdit eden benzer bir
sürü güzel tanıdım. Artık alıştım.
Bunlara göz yummam ama... Ama
sorun başka... Sorun çocuk olma
ihtimali de değil... Sorun çocuk
olsa, onu aldırmak da kolay!”
“Korunmadınız mı?”
Bora bir an sinirle susup, ardından
devam etti.
“Planlı bir şey değildi. Ben böyle
tuzaklara düşecek kadar ahmak
mıyım? Normalde korunmadan
böyle şey yapar mıyım? Ama oldu
işte...”
“Bence onunla evlenmelisin! Hem
de en kısa zamanda. Yaptığın hiç
hoş değil!”
“Öyle mi düşünüyorsun?”
Belen yutkundu. Neredeyse
ağlamak üzereydi. Hiçbir zaman
adamı tuzağa düşürmek
istememişti ki! Onu evlenme fikri
ile karşı karşıya getirmek de
istemiyordu. Tüm istediği, adamın
varlığını biraz daha yaşamak, o
gitmeden onu doya doya
sevebilmekti. Çocuk olsa bile onu
asla tehdit etmezdi. Adamın
özgürlüğünü kısıtlayacak hiçbir şey
yapamazdı. Bora kendisini ne kadar
da yanlış tanımıştı meğerse?
Kendisini toparlamaya çalıştı. Hafif
öksürerek yanlarına gitti. Uyarı için
öksürmesi iki adamı da kendisine
getirmiş, gözlerini kıza
çevirmelerine sebep olmuştu. Yeşil
kıyafetlerinin içinde o kadar taze
ve güzeldi ki, her iki adam da
nefeslerini tuttu. Kocaman bal
rengi gözleri, iki erkeğe göre
sebepsiz bir şekilde parlak ve
nemliydi. Oysa Belen ağlamamak
için kendisini zor tutuyordu. Güzel
yüzü sakin, her zamanki gibi soğuk
ve mesafeliydi.
Genç kız Bora’ya bakmadan elini
uzattı. “Hoş geldiniz, Deniz Bey!”
dedi çok sakin bir sesle. Eli adamın
iri, sevecen eli arasında kayboldu.
Her nedense adam kızın elini biraz
fazla tutmuş, sanki ona enerji
aktarmaya çalışmıştı. “Sizi yeniden
motelimizde görmek çok

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>