çıldıracak gibi olmuştu.
Onu üzecek herkesi, tek tek
öldürebilirdi. Hem de hiç
acımadan! “Ne oldu sana böyle?”
dedi acı dolu bir sesle! Kim
üzmüştü bu tatlı yaratığı? Yoksa
hâlâ bebek için mi üzülüyordu?
“Yok... Yok bir şey! İyiyim! Bebek
için sevindim sadece. Gün hesabına
göre olması imkânsızmış.
İnternette diyor!” Ağlamadan inatla
duruyordu. O kadar asil ve o kadar
cezbediciydi ki.
“Öyle mi?” diye mırıldandı adam.
“Evet, artık sen de sevinebilirsin.
Tehlike yok!”
Adam sesini çıkarmadan güzel
yüzü süzdü. Belen ondan bir cevap
gelmeyince, sessizce geri çekildi.
Ne düşündüğünü anlayamıyordu.
Sıktığı kırmızı dudakların arasından
“Akşam gezmesini iptal edemez
miyiz?” diye fısıldadı. Neredeyse
yalvarıyordu. Onca söylediği kötü
şeye rağmen kalbi bu adama
duyduğu aşkla yanıyordu. Öylesine
yanıyordu ki, taş bile olsa patlardı.
“Neden?” dedi Bora kısılmış
gözlerle!
“Eee. Belki babanla ilgilenirsin?
Belki adamcağız da yorgundur?”
“Başka?” diye homurdandı adam
kuru bir tonla.
“Sen de...” Durdu...
“Ne olmuş bana?”
“Yani bizimle ilgilenmek zorunda
değilsin. Ben pek yaş günü
kutlamam zaten!”
Bora kızın kendisinden kaçmaya
uğraştığını biliyordu. Uzanıp
sarılmamak için kendisini güç tuttu.
Onu kaçamadan, sımsıkı kollarında
tutmak istiyordu. Ama belli ki
Belen hâlâ yalnız kalmaya ihtiyaç
duyuyordu.
“Akşam yedide görüşürüz.” dedi
ifadesiz bir sesle. Kızın isteğini
reddetmişti. “Babam at gibidir. Hiç
yorulmaz. Onunla ilgilenmeme de
gerek yok. Çocuk değil, başının
çaresine bakabilir. Ayrıca
zorunluluktan sizinle ilgilendiğimi
de nerden çıkardın?”
Belen burnunu çekti. Gitmeliydi
yoksa ağlayacaktı. Cevap
vermeden döndü, hızla bahçeye
girip eve doğru koştu.
Arkasından bakan Bora, yavaşça
dönüp yine babasının yanına
oturdu. Babasının gözlüklerinin
arkasından ne düşündüğü belli
olmuyordu. Bir süre sessiz kaldılar.
Sonra Bora kararlı bir sesle
konuştu.
“Bu moteli almayacağım, baba. Sen
de kendine başka bir yer bul.
Gördüğün

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>