kurulmuş servis, göz
alıcıydı.
“Aslında tüm lokantayı
kapatacaktım ama... annen
istemedi.” dedi Bora. “Senin
utanacağını söyledi.” Kızın yanında
yürürken, nazikçe beline
dokundurduğu eliyle
yönlendiriyordu.
“Evet. Doğru söylemiş. Aslında
buna da gerek yoktu!”
Garsonlar, bayanların sandalyelerini
tutup çektiler. Onlar yerlerine
oturuncaya kadar erkekler ayakta
bekledi. Belen ister istemez baba-
oğlu süzdü. Bora babasından bir iki
santim daha uzun, daha yapılıydı.
Ama şaşılacak derecede olan
benzerlikleri, uzaktan ikisinin de
karıştırılmasına sebep olabilirdi.
Aynı şeyi annesi de düşünmüş
olmalıydı ki, neşeyle cıvıldadı. “Ne
kadar da birbirinize benziyorsunuz.
Bora’nın bir çocuğu olursa, o da
mutlaka babasına benzeyecektir.”
Genç Belen, çığlık atmamak için
dudaklarını ısırdı. Çığlık atmak,
onun çocuğunu sadece kendisinin
doğurmak istediğini bağırmak
istiyordu ama yapamadı. Bora’nın
Della’ya gülümserken, soran
gözlerle kendisini süzmesi de,
sıkıntıyla başını önüne eğmesine
sebep olmuştu.
“Belki öğrenmek için çok
beklemek gerekmez...” derken
alaycı bir tavırla gülümsedi Deniz
Karadağ.
Belen kıpkırmızı olup yakışıklı
babaya baktı. Gözlerinde, durumu
annesine belli etmemeleri için bir
yalvarış vardı. Deniz ise sadece
annesine bakıyordu. Israrcı
bakışları ile karşısında oturan hoş
kadını utanmaksızın taciz ediyordu.
Yemeklerini sipariş etmiş,
beklerken, Della keyifle karşısında
oturan Deniz’le muhabbet
ediyordu. Annesini uzun zamandır
ilk kez bu kadar neşeli görüyordu.
Belli ki çoktan adamın yörüngesine
girmişti. Bora’nın babası ise hayran
hayran çenesini avucuna yaslamış,
kadının Almanya, anne babası ve
diğer Türk arkadaşları ile ilgili
anlattıklarını dinliyordu. Fakat
nedense Belen bu durumdan
rahatsız olmadı. Babasının ölümünü
unutmasının vakti gelmişti. Henüz
çok gençti ve biliyordu ki, hâlâ
canlı bir kadındı. Neden onun da
kendisi gibi arzuları olmasındı ki?
Bora’ya duyduğu arzunun da
sadece cinsel bir

<< 1 ... 9 10 [11] 12 13 ... 19 >>