kız. Paketi açtığında
gözlerine inanamadı! İçinden en
son model bir cep telefonu
çıkmıştı. Hayretle annesine baktı.
“Cep telefonunu sevmediğini
sanıyordum?”
Della, Bora’nın gözlerine baktı bir
an. Sonra kızına “Evet” dedi.
“Sevmiyorum ama sana lazım. Ne
zaman arasam bulamıyorum. Artık
bir tane olmasının zamanı gelmişti.
Bu zamanda küçük çocukların bile
var. Sim kartı da içinde! Ayrıca
akılda kalacak harika bir numaran
var.”
“Sağ ol anne.”
Elindeki telefona bakarken, önüne
bir anahtar konduğunu görünce,
hayretle başını kaldırdı. Deniz
bırakmıştı onu önüne. “Bu da
benden! Akşam senden sonra bunu
ayarlayacağız diye canımız çıktı,
sakın reddetme...”
“Bu... Bu bir araba anahtarı...” dedi
hayretle...
Adam öyle güzel güldü ki
karşısında Bora var zannetti. “Evet.
Kusura bakma onu buraya
getiremedik. Şu anda parkta
duruyor.”
“Hayır, alamam.”
“Alırsın.” Sesindeki emredici ton
da oğlununkiyle aynıydı.
“Harcayamayacağım parayı ne
yapayım. Eğer alırsan beni çok
memnun edersin. İnan bana maddi
değeri, senin tatlılığın yanında
sıfırdır.”
Bir an duralayan Belen adamın çok
içten olduğunun farkındaydı. O da
içtenlikle adama sarılıp, yanağına
küçük bir hediye koydu. “Harika
bir insansınız.”
“Evet, sandığın gibi canavar değiliz.
İş başka dostluk başka...” yaptığı
espri hepsini güldürdü.
Belen yerine oturduğunda, gözleri
nemliydi. İnanamıyordu. Bir
telefonu ve bir arabası olmuştu. İki
elinde de hediyeleri, öylece
kalakalmıştı.
Başını kaldırdığında, Bora merakla
kendisini süzüyordu. Genç adam
yavaşça elini uzattı ve masaya,
küçük bir kutu bıraktı.
“Bu da benden! Korkarım
babamınki kadar gösterişli değil...”
Titreyen ellerle kutuyu açtı.
Gözlerine inanamıyordu. Geçen
gece annesi ile bakıp da pahalılığı
nedeniyle gülüştükleri, muhteşem
pırlantalarla işli elmas yüzük
öylece duruyordu. Bu yüzüğün
değeri en az iki araba ederdi.
“Ama... ama... Bora?” Korkuyla
yüzüğü masaya geri bıraktı.
Manasını kavramıştı birden.

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 19 >>