Bugün
yeni almış olduğu inanılmaz
güzellikteki kırmızı gece elbisesine
baktı. İncecik askıları koptu
kopacaktı. Üzerine geçirip açıkta
kalan çıplak omuzlarına baktı.
Güneşten pek nasibini almayan
hafif yanık omuzları, kırmızının
altında hoş bir şekilde gibi
parlıyordu. Boynunun ve omzunun
narin ince kemikleri her erkeği
çıldırtabilirdi.
Belini ve göbeğini sımsıkı saran alt
kısmı, uzun bacaklarını geçip,
bileklerinin biraz üstüne kadar
iniyordu. Hem kapalı, hem de
inanılmaz açık bir kıyafetti. Güzel
olma isteğiyle kendisini süzdü.
Gözlerinin altı ağlamaktan kızarmış
mıydı acaba?
İlk kez, çocuk gibi değil de, bir
kadın gibi makyaj yaptı. Kırmızı
dudaklarına sürdüğü ruj, gözlerine
çektiği mavi far, yanaklarının
solukluğunu gizlediği allık, onun
artık gerçekten de bir kadın
olduğunu vurguluyordu. Saçlarını
ensesinde mükemmel bir şekilde
topladı. İki perçemi yanaklarından
aşağıya doğru serbest bıraktı.
Topuzuyla anlaşamayan bir tutam
saç serbestçe yerinden kurtulmuş,
kıvır kıvır olarak ensesine
dökülmüştü. Kendisi gibi vahşi olan
bu tutamlar canını sıksa da, onlara
dokunma karşılığında birçok
erkeğin ölmeyi bile kabul
edebileceğini bilemezdi elbette.
Çevresinde onun güzelliğine
kapılan her böceği öldürecek kadar
muhteşem güzellikte tehlikeli bir
çiçek olmuştu. Bunun farkında
olmasa da, sadece arzulu bir
erkeğin görebileceği inanılmaz bir
cazibeyle, kendisini süzdü. Evet,
olmuştu galiba...
Tam o sırada kapı çalındı ve
açılarak içeriye annesi girdi.
“Kızım, nerde kaldın? Hadi, saat
yediyi geçi...” Kelimeleri ağzında
kaldı.
Kızını görünce şok oldu.
“...yor. Onlar çoktan geldiler
bile...” diyerek sözlerini zorlukla
tamamladı ama boğazına bir yumru
tıkanmıştı. “Aman Allah’ım! Kızım?
Belen? Sen... Sen ne kadar güzel
olmuşsun. Aman Allah’ım.” diye
fısıldadı. “Utanmasam,
ağlayacağım. Aşkım benim! Vahşi
güzelim...”
Ellerinden tutup kızının kollarını iki
yana açtı.
“Bu sen misin? Benim çirkin minik
bebeğim, bu kadar

<< 1 2 [3] 4 5 ... 19 >>