bile
dilemedi. Boş gözlerle fincandan
akan bir miktar kahveye bakıp,
yeniden kıza çevirdi bakışlarını.
Kasılmış yüzünden belli olmuyordu
ama hayretler içindeydi, kızın
güzelliği karşısında nutku
tutulmuştu. Yeniden Belen’in ne
kadar tehlikeli olduğunu düşündü.
Bu minik yaratık bütün erkekler
için potansiyel bir tehlikeydi. Bir
kadının bu kadar güzel
olabileceğini düşünemiyordu. Şu an
onu kaçırıp, yüzlerce yıl onunla
yalnız kalarak bir adada
yaşayabilirdi. Bu kızın kendisinde
yarattığı duygulara inanamıyordu.
Belen yavaşça onun yanına kadar
gitti. Adamın kendisine çatık
kaşlarla bakması, onu yine
üzmüştü. Acaba beğenmemiş
miydi? Makyajını biraz fazla mı
abartmıştı? Masanın üzerindeki
fincanı usulca kaldırdı. Anne ve
babaları uzaktan kendilerini
izliyorlardı, ikisi de farkında
değillerdi.
“Beğenmedin mi?” diye sordu
çocuksu bir bakışla. Ne kadar
gizlese de aşk dolu gözleri adam
için yanıyordu. Bunu sadece bir
kadın görebilirdi. Della, kızının
aşkının her yanından bağıra bağıra
yayılmasına rağmen, Bora’nın nasıl
olup da bunu göremediğine hayret
ediyordu. Belki de kızını on dokuz
yıldır tanıdığı için kendisine doğal
geliyordu. Oysa bu genç âşıklar
sadece üç gündür tanışıyorlardı.
İç çamaşırı giymediği için, göğüs
kıvrımları, elbisenin oluğundan
yusyuvarlak gözüküyordu. Bu gece
her erkeğin onlara dokunmak için
yanacağını, bakışlarını
alamayacağını düşünen adam
huzursuzdu.
Belen, bakışların göğüslerinin
kıvrımlarında gezindiğini görünce,
örtünmemek için kendisini zor
tuttu.
“Çok mu açık?” diye yine sordu.
“Sorun da bu zaten.” diye
mırıldandı adam. “Açık değil, hatta
kapalı ama şu yuvarlak çıkıntılar...
Hayal gücünü yok ediyor.”
“Üzgünüm.” dedi kız üzüntüyle.
Bora kızın dudaklarına dikti
gözlerini. Ne yapacaktı bu kızla?
“Üzülme...” diye fısıldadı. “Senin
suçun değil. Ne giysen vücuduna
yakışıyor. Sadece benden uzakta
durma, yeter. Tek başına gibi
görünüp, başkalarını kendine
çekmeni istemiyorum.”
Ona

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 19 >>