bir
çocuk mu doğuracağım?”
Adam nefesini içine çekip, bir süre
tuttu. Sonra soran gözlerle kıza
baktı. “Peki, evlenelim desem,
benimle evlenir miydin?” Durdu,
ekledi. “İstersen... evlenebiliriz?”
O anda Belen’in yüreği burkuldu.
Boran Karadağ tuzağa düşmüştü
işte!.. Adama gerçekten üzüldü.
Demek bu işler böyle oluyordu?
Sonunda adamın aklına zorla da
olsa evlilik fikrini yerleştirmişti?
Acaba hangi ruh haliyle bu evliliği
önermişti ki? Zavallı adam?.. Belki
de kendisi gerçekten kötü bir
kadındı?..
“Bana... evlilik mi teklif
ediyorsun?” dedi hayretle.
Adam umursamazca omuz silkti.
“Niye olmasın? Eğer istersen?”
Hayır, bunu yapamazdı. Kendisini
istemeyen bir adamla asla
evlenemezdi. Her ne kadar çılgınca
sevse de, onun için ölmeye hazır
olsa da yapamazdı. Onu gerçekten
de tuzağa düşürmüştü ve adam
ömür boyu kendisini böyle
hissedecekti. Kendisini topladı.
Ağlamamalıydı.
“Çok fedakârsın ama sağ ol!
Evlenmemize gerek yok. Birkaç
gün sonra sen yoluna, ben yoluma.
Benim için hiçbir fedakârlık
yapmak zorunda değilsin.”
Bir an sonra yavaşça “Bence
evlenmeliyiz...” diye mırıldandı
adam.
Araba şehrin içine girmişti. Adamın
dikkatin dağıtmak istemediği için
sustu. Bulanık, sulu gözlerle
dışarıdaki hareketi seyrediyordu.
Sadece üç gece önce, onunla
alışveriş yaparken yaşadığı
mutluluğu hatırladı. Onun karısı
gibi, kocasına alışveriş yapan,
seven bir kadın gibi, gözleri
parlayarak elbiseler seçmişti. Onu
kafeteryada ilk gördüğü andan beri
sevdiğini düşündü. İçeri girdiği ilk
andan beri, kalbini ona vermişti.
Yine de sevmek güzeldi. En
azından birisine ait olduğu hissini
hatırlatıyor ve müthiş bir haz
veriyordu.
Genç adam, çok lüks bir lokantanın
önüne yanaştı. Park görevlisi,
koşarak geldi. Bora eline bir miktar
para tutuşturup arabasını teslim
etti. İçeriye girdiklerinde,
başgarson hemen denize kenarı
olan kısma götürdü onları. Belli ki
her şey önceden ayarlanmıştı.
Gözlerden uzak, sakin, bir iskele
üzerine

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 19 >>