gerçekten... tuzağa
düşürdüğümü mü sanıyorsun?
Bunu bana yapan asıl sensin! O
sabahtan beri... dikkatimi
dağıtıyorsun. Seni düşünmeden
yapamıyorum. Ben sana ne yaptım
ki?”
“Belen! Dediklerimi
dinlemiyorsun?”
“Dinliyorum ama... ama
inanmıyorum! Baban için,... bebek
için... yalan söylüyorsun! Aşkımla
oynamaya hakkın var mı? Her
şeyimi aldın... Kalbimi bile! Neden
hâlâ benimle oynuyorsun? Beni
sevdiğini söylerken bile öfke
dolusun? Bana kızgınlıkla
bakıyorsun! Oysa ben seni
karşılıksız seviyorum. Her halinle
seviyorum... Seni özgür bırakacak
kadar seviyorum...”
Bora da donup kalmıştı. Genç kızın
gözlerindeki acıya baktı.
Yanağından kayan bir damla yaşa...
Üzüntüyle titreyen kırmızı
dudaklarına...
“Belen?.. Sen ne dedin?”
“Söylemem!” dedi genç kız
çocukça.
“Öyle mi?” Bora onu sarıp
kendisine çekti. Arabanın müsaade
ettiği kadar sıkı sarılmıştı.
Dudakları önce kızgınlıkla kızın
dudaklarını hapsetti. Kızgındı çünkü
aptal gibi bir sürü zaman
kaybetmişlerdi. Kızgındı çünkü onu
sevdiğini daha önce açıklasaydı bu
güzel gözler şimdi böyle acıyla
bakmayacaktı.
Belen önce onun bu sertliğine
karşılık vermedi. Dudakları
acıyordu. Onun öfkesinin sebebini
anlayamıyordu. Genç adamın
söyledikleri ise o kadar imkansız
geliyordu ki! Birkaç saniye sonra
Bora’nın dudakları yumuşayınca,
inleyerek ona sokulmaya çalıştı.
Yavaşça bedenini saran heyecan,
acısını, üzüntüsünü kısmen
azaltmıştı. Birkaç saniye sonra ise
her şeyi unutmuştu. Bir anda
aklındaki tüm karmaşa yok oldu. O
anda sadece o ve lezzetli öpüşü
vardı. Ateşli, yüreğini söken ve...
ve... aşk dolu! Bu... bu gerçekten
olabilir miydi? Bir erkek
sevmediği bir kadını böyle öpebilir
miydi? Bu öpücük daha önceki
ateşli öpücüklerinden bile çok
farklıydı. Sanki bir şeyler
anlatmaya çalışıyordu?
“Söyle?..” diye fısıldadı Bora.
Şimdi dudaklarını çekmiş, alnını
kızın alnına dayamıştı. “Söyle
Belen! Buna ihtiyacım var... Seni
sevdiğim kadar, senin de beni
sevdiğini duymaya

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 17 >>