bırakılmaktan!
“Ama çok çocuk isterim ben?”
derken küçük, mutlu bir kahkaha
attı Belen. “Ölünceye kadar dizimin
dibinde oturabilir misin?” Elini
bakmaya doyamadığı erkeksi
yüzünde gezdirdi. “Bıkmadan beni
sevmeye devam edebilir misin? Ya
da sana olan sevgimin yoğunluğuna
dayanabilir misin? Seni mutlu
etmek için uğraşmama?.. Yine de
çılgınca şeyler yapmama?”
Dudakları yeniden kavuştuğunda,
cevaplarının hepsini almıştı zaten.
O gözler kendisine gereken her
şeyi söylemişti.
“Bana ait olduğun sürece başka
hiçbir şey umurumda değil!” dedi
adam sonra. “Şu birkaç gündür
bunun düşüncesi bile beni
delirtiyordu. Benden başka birisine
ait olmana dayanamazdım. Beni
sevmemene katlanabilirdim. O
yüzden evlilik için seni zorladım.
Fakat sensizliğe katlanamazdım.
Hele ki bir başkasına ait olmana
asla!
“Merek etme...” diye fısıldadı
adama, o kendisini yine öperken.
“Senden başka kimseye ait
olmadım. Sanırım artık olamam
da... “Kadınsı bir sinsilikle adamı
iğneledi. “Beni bırakmadığın
sürece!”
Dudakları uzunca bir süre birbirinin
üzerinde gezindi. Belen
rahatlamanın verdiği mutlulukla
ona sarılmıştı. Öpüşüne istekle ve
arzuyla karşılık veriyordu.
“Seni bırakamam Belen... Seni asla
bırakmam...” Ellerini zorlukla kızın
göğüslerinden çekti. “Şimdi gitsek
iyi olur... Yoksa sana burada sahip
olmaya kalkacağım... Evleninceye
kadar nasıl dayanacağımı
bilmiyorum. Her an bende
dayanılmaz arzular uyandırıyorsun.
..”
Belen utanarak kırmızı gece
elbisesinin askısını düzeltti.
Motele dönüş yolunda fazla
konuşmadılar. Sadece elleri ve
çoğu zaman gözleri birbirlerine
takılıyordu. Belen yaşadığı
inanılmaz mutluluk hissiyle arabayı
nasıl sürdüğünün bile farkında
değildi. Motelin önüne nasıl
geldiklerini bile anlamadı. Sadece
radyodan gelen romantik gece
müziğinin eşliğinde, dudaklarında
bir gülümsemeyle ışıkları fark etti.
Arabayı motelin parkına değil de,
evin önüne götürdü. Kimsenin
şimdiden dedikodu yapmasını
istemiyordu. Vakit

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 17 >>