henüz gece
yarısı olmamıştı. Belki birkaç
dakikası daha vardı. Evin
lambalarının yanmadığını gören
kız, annesinin gelmediğini anladı.
“Bizimkiler dönmemiş daha!” diye
mırıldandı. “Bu saate kadar ne
yapıyorlar ki?” Emniyet kemerini
çözüp sevdiği adama baktı.
Adam hafifçe gülümsedi. Etrafa
değil, doğrudan âşık olduğu bu
harika yaratığın güzel gözlerine
bakıyordu. Belen de bir an aynı
aşkla ona karşılık verdi. Sonra
uzandı ve adamın dudaklarına bir
öpücük kondurdu. Geri çekilirken
utangaçça fısıldadı. “Bakma böyle!
Gerçekten utanıyorum... Zaten
daha inanamıyorum. Yol boyu
‘Şaka!” diye bağıracaksın
zannettim.”
“Aynı hislerle dolu olduğumu
söylememe gerek yok her halde?”
Belen derin bir nefes aldı. Konuyu
değiştirmeliydi. Değiştirmeleri
gerekiyordu yoksa az sonra adamın
kollarına atlayacaktı. Gözlerini
kaçırdı.
“Annemle... baban... nerede kalmış
olabilirler? Bir arasak mı?”
“Babam genelde çok eğlencelidir.
Eminim annen vaktin nasıl geçtiğini
bile anlamamıştır.”
“E... ben... biz şimdi ne
yapacağız?”
“Ne yapmak istersin?”
“...Onlar gelinceye kadar... Seni
içeriye davet edebilirim... Tabii
istersen? Belki kahve... içeriz?
Gerçi geç oldu ama...”
“İsterim.” diye alayla mırıldandı
adam. Parmak uçları genç kızın
saçlarıyla oynuyordu. İpek gibi
yumuşaktı o sarı saçlar. “Korkuyor
musun?”
“Neden?”
“Benimle yalnız kalmaktan!”
Belen başını salladı. “Uslu
durmayacağını biliyorum.”
“Durmayacağım.” dedi adam
kendinden emin bir sesle. “Bütün
gece yalnız kalabileceğimiz bir an
nasıl bulurum diye düşünüp
durdum. Bu kıyafetin altındakini
yeniden görmek için çıldırıyorum.
Ve bu özel gecede tek kalmak
istemiyorum. Biliyorsun...
ben...aşık oldum ve nişanlandım?”
“Yani?..” Belen ürperdi. Bu gizemli
adamın gizem dolu sesi, içinde
ürpertiler yaratıyordu. Onunla
evliliğin nasıl olabileceğini
düşünmek bile istemiyordu.
“Evet, mümkün olsa seninle bir
daha sevişmek için hiçbir fırsatı
kaçırmam. Ama sanırım
evleninceye kadar bu

<< 1 ... 7 8 [9] 10 11 ... 17 >>