diye
mırıldandı Bora yavaşça...
Dudakları kıvrılmıştı bu
düşünceyle.
“Gerçekten mi?” Belen sevindi.
Onun çocuk konusundaki
fikirlerinden aslında biraz
huzursuzluk duymuştu. Motelin
kafeteryasında konuşurlarken
bebekleri sevip sevmediğini tam
anlayamamıştı. Çünkü kendisi o
sıralarda dehşet içindeydi.
“Çocuğumuz olsun ister misin?”
diye merakla sordu.
“Elbette! Senden bir çocuğum
olması harika olurdu. Dünden beri
bunun heyecanıyla yaşıyorum.
Daha evvel pek düşünmemiştim.
Ama şimdi düşündükçe...” Adamın
gerçekten de bu fikirde olduğu,
dürüst bakışlı gözlerinde belliydi.
Belen çırılçıplak bir halde yatağa
yanaşıp o sevdiği dudaklara sevgi
dolu bir öpücük kondurdu.
“Sadece yaşın biraz küçük olduğu
için çekiniyorum...” diye ekledi
adam. Genç kız gülerek omuz
silkti.
“Ne varmış yaşımda? Anne
olabilirim... Buna hazırım...
Gerçekten! Ben de dünden beri
bunun heyecanını yaşıyorum.
Sanırım sen benimle evlenmek
istemeseydin bile onu doğurmak
isterdim!”
“Annene nasıl açıklardın?”
Belen banyoya doğru yürürken
saçlarını savurdu. Neşeli küçük bir
kızdı hakikaten! “Gerçeği
söylerdim tabii... Senin yüzünden
ona bir sürü yalan söylemek
zorunda kaldım...” dedi banyo
kapısının önünde. “Fakat
çocuğumun babasının sen olduğunu
o zaten şıp diye anlardı. Bizim
ailenin kadınları zekidir. Sadece
erkekler konusunda biraz aptal
olduğumuz doğrudur. Ama bunu da
değiştirmeye çalışıyoruz.”
Bora kahkaha attı. “Annenin de
tehlikede olduğunu hissediyorsun,
değil mi?”
“Elbette hissediyorum. Sizin
yüzünden tüm hayatımız bir anda
tehlikeli oldu. Düşünsene bir?
Annem karakoldan beni aradı?
Hem de o kadar çok eğleniyordu
ki, kıkır kıkır gülüyordu...”
“Onun için sevinmelisin!.. O harika
bir kadın!”
“Biliyorum...” dedi Belen iç
çekerek. “Biliyorum... Babamın
ölümünden beri onun öyle
güldüğünü görmemiştim... Çok
mutluydu. Ya baban onu üzerse?..”
Bora başını salladı iki yana... Kesin
bir tavırla konuştu.
“Üzmez... Üzemez... Asla bilerek
ona

<< 1 [2] 3 4 5 >>