Doğumumuza da az
kaldığını hatırlatırım. Sen bu iki
aylık dünya turuna çıktığında ya
başına bir şey gelirse? Bu kocan
seni köpekbalıklarıyla yüzdürmeye
bile kalkar! Pişmiş kurbağa yemek
istemediğini de söylemiştin?
Neden şimdi böyle bir çılgınlık
yapıyorsunuz ki?”
Bora üzerinin ıslanmasına
aldırmadan, karısına arkadan
sarıldı. Dudaklarını ıslak sarı
saçlarına dokundurdu. “Bence
yaptıkları şey çok güzel... Hatta
harika bir fikir... Bırak gitsinler.
Senin okulun olmasaydı ben de
onlarla gitmemizi teklif edecektim.
Bu kış günlerini sıcak denizlerde
yat ile geçirmek çok güzel
olurdu...”
Belen duraladı. Başını çevirdi.
Sevdiği adamın gözlerine baktı.
“Gerçekten mi?”
“Evet... Güzel olmaz mıydı?”
“Eee... Olurdu galiba!” diye
isteksizce onayladı Belen.
“Bak, kendin de kabul ettin güzel
olacağını?” dedi annesi gülerek.
Belen hemen geri adım atmak
niyetinde değildi. Burnunu havaya
kaldırdı.
“Biz genciz... Dayanabiliriz...” dedi
kendini beğenmiş şakacı bir tavırla.
Öfkesi tamamen gitmişti. “Aslında
sizden çok doğacak kardeşimi
düşünüyorum. Sen her ne kadar o
şişko halinde dünyayı gezerken çok
komik ve paspal gözükecek olsan
da, yorulacak olan benim zavallı
doğmamış kardeşim olacak. Neyse!
Bana ne! Kocaman insanlarsınız.
Endişe etmeme gerek yok!” Sonra
elini tehdit eder gibi salladı! “Ama
sakın erken doğurayım deme?”
Onlar sarmaş dolaş uzaklaşırken,
başını hala arkasında duran
kocasının geniş göğsüne yasladı.
Bir süre onların odalarına
gidişlerini seyrettiler. Tam
çıkarken Deniz eğilip karısının
dudaklarına bir öpücük kondurdu.
Della da kızının ve damadının
kendilerini seyrettiklerinden
habersiz, bu öpüşe karşılık
vermişti.
Belen gülerek kocasının kollarında
döndü. Kollarını elinden geldiği
kadar boynuna doladı. Tabii
irileşmiş karnı yüzünden bunu
yapmak biraz zordu. “Gördün mü
ne yaptıklarını?” dedi ona neşeyle.
“Evet...”
Belen hevesle dudaklarını uzattı.
“Hadi sen de yap!”
Sevdiği adam ikiletmedi.
Yumuşacık,

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>