diye hayretle sordu Belen.
İnanamazdı buna! “Ama ben senin
bürona hiç gelmedim ki?”
Adam güldü. “Evet... Gelmedin...
Avukat Murat’ı biliyorsun. Bana
senin resimlerini göstermişti.
Gizlice çekilmiş resimlerdi. En
üstte bir tanesini gördüm...
Saçların rüzgârda savruluyordu.
Çok vahşi... çok güzel
gözüküyordun. O resmine bir
dakika kadar baktım sanırım. İşte o
anda karar verdim.”
Belen neşeyle güldü. “Ama bu çok
saçma! Neye karar verdin?”
“Sana sahip olmaya!”
“Bak sen?”
“Evet... Kararım kesindi! Gidip seni
elde edecektim. Başka bir şey
umurumda değildi.
Kıskançlığımdan, motelle bağını
kesmek istiyordum. Gerekirse
saçlarından tutup seni oradan
kaçıracaktım. Moteline çok
bağlıydın. Babam da annen için
aynı şeyleri hissediyormuş. O
anılara saygı duyuyormuş ama
annenin onlarla yaşamasına
dayanamıyormuş. İşte bu yüzden
motelinizi alıp yıkmaya karar
vermiş.”
“Ve bizim birbirimizle tanışmamızı
planlamış?”
“Öyle! Anladığım kadarıyla o
annene nasıl çarpılmışsa benim de
sana öyle çarpılacağımı düşünmüş.
Seni, motelden ayrıldığı gün
bahçede görmüş. Beni adam
edecek kızın senin gibi vahşi bir
güzel olacağına karar vermesi iki
saniye sürmemiş. İlgimi çekmesi
için de resimlerini çektirmiş
Murat’a...”
“Yani ben çok önceden tuzağa
düşmüşüm öyle mi?”
“Öyle... Kızdın mı?”
“Hayır... Şimdi hoşuma gitti.”
“Tabii babam sana resminden âşık
olacağımı hiç akıl bile
etmemiştir?” Kendi kendisiyle
dalga geçiyordu. “Bir an bile
düşünmeden yola çıktım. Yolda bir
sürü plan yapıyordum. Sen çığlık
çığlığa bağırsan bile dinlemeyip
benim yapacaktım... Kimse çığlığını
duymasın diye de sürekli seni
öpecektim... ”
Belen neşeyle bir kahkaha attı.
Kahkahası tüm evde yankılandı.
Hoş, güzel bir gülüştü. Mutlu,
sevildiğini bilen bir kadının şen
kahkahasıydı. Neşesinin
duyulmasına aldırmayan tatlı bir
anneydi o!
“Siz Karadağ erkekleri çok
fenasınız hakikaten!” dedi sonra.
Gözlerindeki ışık nerdeyse adamın
gözünü alıyordu. “Ama umarım
annemle

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>