Hem şie, hem de ehli-sünne menbelerinde mövcud olan hedise göre, Hezret Mühemmed Peyğember (s) buyurub: “İçinde it olan eve melekler daxil olmazlar” (Müsnedü Ehmed ibn Henbel, IV, 28; Şeyx Seduq. Men la yehzürühül-feqih, I, 159). Bu hedisden alacağımız en birinci ibret onun zahiri menasıdır. Yeni hansı evin içinde - insanlarla bir otaqda it de varsa, o eve melekler girmezler. Meleklerin bir eve girmeleri – o evin sakinlerine Allahın merhemetini, lütfünü, xeyir-bereketini getirmeleri, onları belalardan qorumaları menasını verir. Meleklerin bu eve daxil olmaması ise bu nemetlerden mehrum qalmaq demekdir. Hedisin zahiri menasından elave, batini ve remzi menası da vardır. Meşhur İslam alimi Molla Ehmed Neraqi “Meracüs-seadet” kitabında bu hedisi çox gözel bir şekilde şerh edir. Melumdur ki,
hedislerde möminin qelbi müqeddes Kebe evine beraber, hetta ondan da üstün tutulub. Hedisi- qüdsiye göre Allah-teala buyurub: “Men ne yere, ne de semaya sığaram. Yalnız mömin bendemin yumşaq ve aram qelbine yerleşerem”. Bir gün sehabeler Hezret Mühemmed Peyğemberden (s) soruşdular: “Allah haradadır: yerde ya göyde?” Cavab verdi: “Allah öz mömin bendelerinin qelbindedir”. Kebeni uçurmaq, insanları öldürmek ne qeder böyük günahdırsa, möminin qelbini qırmaq da bir o qeder dehşetli günahdır: “Her kim haqsız yere feqir mömini incitse, on defe Kebeni dağıtmış ve Allah dergahına en yaxın olan min meleyi öldürmüş kimidir” (Deylemi. İrşadül-qülub iles-sevab, I, 194). Neraqi öz kitabında qelbi eve benzedir; çünki Kebe
de bir bina ve Allahın evi sayılır. Qelbdeki pis fikirler, günah duyğular, xebis niyyetler çirkin köpekler kimidir. Zaten neces olan köpek deydiyi her yeri, ağız sürtdüyü her şeyi murdar etdiyi kimi, haram fikirler de bütün qelbi murdarlayır, pak ve ülvi duyğuların üzerine kölge salır. Melekler it olan eve girmezler. Bele olan halda, ilahi elm ve maarifi, keşfü kerameti daşıyan ve mömin qelblere ötüren melekler çirkin qelbe yaxın düşerlermi? İmam Eli ibn Ebu Talib (e) buyurub:

[1] 2 >>