idare etmeyi ona teklif edirdi. O, bunu
qebul etmedi, helak oldu...”[1] Nerimanovun
ve
silahdaşlarının bütün seylerine reğmen, sağçı
qrup Trotski ve onun sionist himayedarlarının
gösterişleri esasında hereket eden daha güclü
solçulara uduzur. Bununla da Azerbaycan
xalqının dinini elinden almaqla, onun başına
misli görülmemiş facieleri getirmek üçün ilk
baxışdan heç bir manee qalmır. Mühemmed
(s)
ve ali-Mühemmede (e) misilsiz bağlılığı olan
müselman Azerbaycan xalqından başqa. Lakin
kommunistler bu amili nezere almayaraq öz
anti-İslam fealiyyetlerine start verirler.
Mekteblerde dini tedrisin qadağasından ve
“Mübariz Allahsızlar Cemiyyeti”nin
yaradılmasından sonra onların bu istiqametde
ilk addımı hicabla mübarize olur. Bu da
tesadüfi deyil. Çünki İslam dininin ayrılmaz
hökmü olan hicab daima zalımlar cebhesinin
nigarançılıq menbesi olmuşdur ve olmaqdadır.
Bu xüsusda Xanım Zeynebin Kerbelade
ailesinin
şehid edilmesi, özünün ise esir düşmesi kimi
müsibetleri dözümlülükle qarşılaması, amma
namehremler qarşısına hicabsız çıxarılmasına
müqavimet göstermesi nümunevidir. Xanım
Zeyneb (s.e)-nın layiqli davamçıları olan
namuslu Azerbaycan qadınları ve onların
qeyretli erleri de şura hökumetinin anti-hicab
kampaniyasına başqa cür reaksiya vere
bilmezdiler. Kommunistlerin qadınlar
siyasetinde mühum yer tutmuş Ayna Sultanova
yazır: “Çadranı atmış qadınların mesxereye
qoyulması ve onların ünvanına nalayiq sözlerin
seslendirilmesi halları kütlevi xarakter
aldı.”[2]
Başqa cür ola da bilmezdi. Çünki ana örpeyin
müqeddes anlam daşıdığı bir xalq üçün, pul ve
vezife müqabilinde bu anlama xeyanet etmiş
qadınlar acı istehza hissinden diger bir hiss
doğura bilmezdi. Qeyd etmek yerine düşer ki,
Azerbaycanda anti-hicab zeherli zehniyyetini
meydana atmaqla kommunistler yenilik
getirmediler. Bele ki, hele XIX-cu esrde Mirze
Feteli Axundov ve Mirze Şefi Vazeh kimi
materialist düşünceli yazıçı ve şairler öz
cizma-
qaralarında hicabı atmağa dair

<< 1 [2] 3 >>