çağırışlar
edirdiler. Lakin onların çağırışları ne ziyalı
tebeqe, ne de ki, sade xalq arasında neinki
reğbetle qarşılanmamış, ümumiyyetle ciddiye
alınmamışdır. Bu uğursuzluqdan ders alan
islamofoblar anlamışlar ki, Azerbaycan
qadınlarının başlarından hicabı yalnız zor gücü
ile çıxarmaq mümkündür. Dinsizlerin iqtidar
başına gelmesi onlara bu işde mehdudiyyetsiz
imkanlar yaratdı. Amma bu da onların işine
yaramadı. Resmi statistikaya göre, 9 illik
(1920-1929) anti-hicab tebliğatı erzinde cemi
270 mine yaxın Azerbaycan qadını hicabı
eyninden atmışdır.[3] Bu ise qadınların ümumi
sayından heç 30%-i teşkil etmirdi. Anti-hicab
kampaniyası xalqımızın milli-menevi adet-
enenelerine o qeder zidd idi ki, hetta sağçı
yönümlü kommunistler bele ona gizli, bezen
ise
açıq şekilde müxaliflik edirdiler. Ordubadın
ünlü
kommunistlerinden biri öz heyat yoldaşına
anti-
hicab iclasında özünü nece aparmasının
gerekliyine dair yazırdı: “Eger seni çadranı
atmağa mecbur etseler, bu emri iclasda men
versem bele, sen çadranı eyninden çıxarma.
Heç kesin haqqı yoxdur ki, seni buna mecbur
etsin.”[4]
Azerbaycan xalqının Şura hökumetinin anti-
hicabi ve ümumiyyetle anti-islami ve elece de
anti-milli siyasetine qarşı qiyamlar qaldırması
özünü çox gözletmedi...
[1] – Neriman Nerimanov “Seçilmiş eserleri”,
Bakı 2004, s.447
[2] – “Böyük oktyabr ve Şimali Qafqaz ve
Zaqafqaziya qadınlarının azad olunması”,
Moskva 1979, s.90
[3] – Azerbaycan SSR Elmler Akademiyası
“Azerbaycan tarixi”, Bakı 1963, s.448
[4] – Y.Baberovski “Düşmen her yerde var.
Qafqazda stalinizm”, Moskva 2010, s.624-626
Asim Memmedov

<< 1 2 [3]