Meşhur Kolumbiya yazıçısı, «Nobel» mükafatı
laureatı Qabriel Qarsia Markes xerçeng xesteliyine
tutulduqdan sonra dostlarına mektub yazdı.
Eslinde bu, ecelin yaxınlaşdığını hiss eden
Markesin bütün dünyaya çağırışı idi.
"Eger, Allah mene bir az da ömür bexş etseydi,
her düşündüyümü söylemez, ancaq her
söylediyimi mütleq düşünerdim. Her şeye deyer
vererdim. Verdiyim deyere deydikleri üçün deyil,
ifade edildiyi üçün...
Az yatardım, daha çox yuxu görerdim. Çünki
bilirem ki, gözlerimizi yumduğumuz her deqiqede
işıqdan 60 saniye mehrum qalırıq. Başqaları
dayananda men yeriyerdim, başqaları yatanda
men oyanardım. Danışan her kesi dinleyerdim...
Gözel bir şokoladlı dondurmanı lezzetle yeyerdim.
Eger Allah mene bir qeder de ömür bexş etseydi,
sade geyinerdim.
Allahım, eger bir qelbim olsaydı, bütün nifretimi bir
buzun üzerine yazıb, güneşin çıxmasını
gözleyerdim. Allahım,bir parça ömrüm olsaydı, bir
deqiqemi bele insanları sevdiyimi onlara
söylemeden keçirmezdim, eşqe aşiq olaraq
yaşayardım. İnsanlara aşiq olmaqdan el çekdikleri
üçün qocaldıqlarını, yaşlandıqdan sonra aşiq
olmaqdan çekindikleri üçün yanıldıqlarını sübut
ederdim. Bir uşağa qanad vererdim, ancaq uçmağı
öyrenmeyi öz ixtiyarına buraxardım. Qocalara
ölümün yaşla deyil, unutqanlıqla geldiyini
söyleyerdim.
Ey insanlar, sizden o qeder şey öyrendim ki?! Heç
kes esl xoşbextliyini sıldırım qayaları dırmaşarken
yaşadığını anlamır, her kes dağın zirvesinde
yaşamaq isteyir. Uşaq ilk defe ayaqlarını yere
basanda atasının ellerinin ona her zaman destek
olacağını anlamağa başlayır.
Sizden o qeder şey öyrendim ki, ancaq teessüfler
olsun ki, men öyrendiklerimi çamadanda
saxlayanda özüm ölmüş olacağam.
Hemişe hiss etdiklerini söyle, düşündüklerini et.
Eger seni bu gün son defe yatmış veziyyetde
görseydim, seni berk-berk qucaqlayardım ve
Allaha senin üçün dua ederdim. Eger senin son
defe bu qapıdan çıxdığını görseydim, sene
sarılardım, seni ezizleyerdim. Eger son defe senin
sesini

[1] 2 >>