Bir gün uzun ve çetin yolla bir
nefer öz iti ile gedir. Birden
qarşılarında böyük bir saray
görürler. Güller, musiqi, gözellik...
bir sözle, her şey möhteşemdir.
Kişi sarayın qapısında dayanan
şexsden soruşur:
- Bura haradır?
- Bura cennetdir, sen ölmüsen ve
bura daxil olub esl istirahet ede
bilersen.
- Su var içeride?
- İstediyin qeder. Hem de temiz
fevvareler, serin hovuzlar var.
- Bes yemeye neyiniz var?
- Ne qeder istesen yeye bilersen.
- Bes menim yanımdakı it nece
olsun?
- Teessüf ki, içeri itle girmek
olmaz. Onu bayırda
saxlamalısınız.
Yolçu buna teessüflenir ve yoluna
davam edir. Bir az getdikden
sonra yaxınlıqda bir ferma görür.
Fermanın qarşısında oturmuş
kişiden soruşur:
- Susamışam, su var sizde?
- Elbette, orada balaca quyu var.
- Bes menim itim?
- Quyunun yanında itin su içmeyi
üçün de qab var.
- Bes yemeye neyiniz var?
- Sene axşam yemeyi vererem.
- Bes itim ac qalmaz?
- Xeyr, ona da bir sümük taparıq.
- Bes buranın adı nedir?
- Cennet.
- Ele şey olar? O terefdeki sarayda
dediler ki, cennet oradır axı.
- Yalan deyibler, ora
cehennemdir.
- Bes siz cennetdekiler buna nece
dözürsünüz ki, bura gelmek
isteyenleri aldadıb ora aparırlar?
- Onların bele etmeyi bize serf
edir. Cennete qeder yalnız o
adamlar gelib çatır ki, öz
dostlarını yarı yolda qoymurlar