Uzaq Şerqde bir buddust mebedi müdrikliyin sirrlerini öyrenmek üçün gelenleri qebul edirdi. Burda qebul olunan incelik — anlatmaq istediklerini danışmadan açıqlaya bilmek idi.
Bir gün mebedin qapısına bir adam gelir. Adam qapıda elece durdu ve gözlemeye başladı. Burada hissi, intuitiv görüşmeye inanılır, buna göre de qapıya toxmaq ve ya zeng qoyulmamışdı. Bir azdan qapı açıldı, içeride duran buddist qapıda gözleyen adama baxdı ve sözsüz danışmağa başladılar. Gelen adamın mebede girmek ve burda yaşamaq isteyini anlayan buddist içeri girdi. Bir azdan elinde ağzına qeder suyla dolu bir qabla qayıtdı. Bu, yeni bir adamı qebul ede bilmeyecek qeder yerimiz yoxdur, demek idi. Adam ise mebedin bağçasın teref gedib, qopardığı gül yarpağını getirib, içi suyla dolu olan qabın içine atdı. Gül yarpağı suyun üstünde üzürdü ve su daşmamışdı. Buddist hörmetle adamın qarşısında eyildi ve adamı içeri devet etdi.
Suyu daşırmayan bir gül yarpağına her zaman yer var.