Meşhur bir universitetin gözel karyera elde etmiş bir qrup mezunu öz qoca professorlarını ziyaret etmeye gelirler. Söhbet zamanı növbe iş mövzusuna da gelib çatır. Mezunlar öz professorlarına saysız çetinliklerinden ve heyat problemlerinden gileylenirler.
Professor öz qonaqlarına qehve içmeyi teklif ederek metbexe gedir. Bir müddet sonra qoca professor elinde müxtelif fincanlardan ibaret qehve desti ile otağa daxil olur. Bu fincanların her biri ayrılıqda çini, şüşe, plastik ve xrustaldan idiler ve bezileri baha, bezileri ise ucuz qiymete idi.
Mezunlar fincanları götürdükden sonra professor dedi:
— Fikir verin ki, siz ancaq gözel ve baha olan fincanları götürmüsünüz, sade ve ucuz olanlar ise yerde qalıb. Bu sizin üçün normaldır – özünüz üçün en yaxşısını seçmeye çalışırsınız ve bu da sizin bütün problem ve stresslerinizin esas menbeyidir. Anlamağa çalışın ki, fincan özlüyünde qehveni daha dadlı etmir. O sadece material olaraq bahadır ve bezen bizim içeceyimiz şeyleri de gizledir. Eslinde sizin istediyiniz sadece qehve idi, fincan deyil. Lakin siz özünüzden asılı olmayaraq en yaxşı ve gözel fincanları seçdiniz ve eyni zamanda digerlerinin de hansı fincanları götürdüyüne de fikir verdiniz.
İndi ise düşünün: heyat – bu qehvedir. İş, pul, vezife, cemiyyet ise fincandır. Bütün bunların hamısı heyatı teşkil etmek üçün yalnızca vasitelerdir. Sahib olduğumuz fincan bizim heyatımızın keyfiyyetini ne müeyyen etmir, ne de deyişdirmir. Bezen, yalnızca fincana fikrimizi yönelderek qehvenin dadından hezz almağı unuduruq.
Daha çox xoşbext olan insanlar en gözel şeylere sahib olanlar deyil, eksine sahib olduqlarından en gözel şekilde istifade etmeyi bacaranlardır!