"Müaviye ibn Sexreden Mehemmed ibn Ebi Bekre! Allahın emrine teslim olanlara salam olsun! Senin mektubun mene çatdı, Allahı böyük leyaqet, qüdret ve qüvvetle yad etmişdin. Onun Peyğemberinin xüsusiyyetlerini düzüb qoşduğun çoxlu sözlerle, elece de öz atana olan esassız nezerini beyan etmişdin.
Bu mektubda Ebu Talibin oğlunun üstünlüyünü, onun Allahın Peyğemberi ile qohumluğunu, ona kömek etmesini, vefalı olmasını, qorxu ve vehşetli haletlerde onunla birge olduğunu açıqlamışdın. Elece de mene öz feziletlerini deyil, yalnız onun feziletlerini sübut etmişdin. Allaha hemd ve şükür edirem ki, bu feziletleri sene deyil, başqasına eta etmişdir.
Men ve senin atan Peyğemberin heyatında Ebu Talibin oğlunun haqqını özümüze lazım bilir ve onun bize olan üstünlüyünü açıq-aşkar bilirdik. Peyğember Allahın vedesini yerine yetirib, dinini qalib ve delillerini möhkem etdikden sonra, Allah-taala onun canını alıb, Öz yanına apardı. Senin atan ve onun dostu Ömer onun haqqını menimseyen, onunla müxalifet eden ve bu işde bir-birleri ile elbir olan ilk şexsler idiler. Sonra bu iki nefer onu özlerine beyet etmeye devet etdiler. O bu işden imtina etdikde, onu ağır müsibetlere düçar etmek üçün planlar çekdiler. Nehayet onlarla beyet etdi. Sonra onların üçüncüsü, yeni Osman xilafet kürsüsünde eyleşib onların yolunu ve üslubunu davam etdi. Sen ve senin dostların ona irad tutdunuz, hetta en günahkar şexsler ona qarşı çıxıb, onun eleyhine fitneler yaratdılar. Axırda öz arzularına nail olub onu öldürdüler.
Ey Ebu Bekrin oğlu! Sene xeberdarlıq edir ve tutduğun işe göre, tezlikle ezab-eziyyetlere düçar olduğunu bildirirem. Bil ve agah ol ki, sebri, dözümü dağlarla beraber olan, kimsenin onu zorakılıqla meğlub etmeye qadir olmadığı şexsin yolu ile gede bilmezsen. Daha artıq sebre malik olan şexsler de onun kimi ola bilmezler.
Lakin senin atan zemine yaradıb öz padşahlığının esasını qurdu ve onu yüksekliklere ucaltdı.
Eger bizim gördüyümüz işler düzgün olarsa, bunun qabaqcılı senin atan

[1] 2 3 ... 8 >>