tulası ile sefere çıxmış ovçu şeklinde tesvir edilir. Ovçu – ağıl qüvvesinin, it – qezeb qüvvesinin, at ise şehvet qüvvesinin remzidir. Eger bunların her biri ovda öz vezifesini layiqince yerine yetirse, şübhesiz, ov uğurla neticelener. Amma onların her hansı biri heddi aşsa, neticesi menfi olar. Tesevvür edek ki, ov esnasında at süvarinin tapşırıqlarına tabe olmur, öz istediyi semte doğru yüyürür. Bu halda süvari atı ram etmek üçün eziyyet çekib yorulacaq ve heç bir netice elde etmeyecek. Belece, şehvet qüvvesi insanın ruhuna qalib gelse, onu öz meqsedinden uzaqlaşdırar. Eger ov iti özbaşınalıq etse, ovu tutmaq evezine menasız yere ora-bura qaçsa, özünden güclü olan hedeflere sarı cumsa, neinki yalnız özünü, hem de ovçunu tehlükeye salar. İnsanın qezeb qüvvesi de nezaretden çıxsa, felaket töreyer. Nehayet, eger ovçu öz işinde sehve yol verse, atı ve iti idare edib istiqametlendire bilmese, ovu uğursuzluqla başa vurmalı olacaq. Ağıl qüvvesi de qezeble şehveti cilovlamağı bacarmasa, rezalet girdabına yuvarlanar.

islam.az

<< 1 2 [3]