Yaponiyada zelzeleden sonra
xilasediciler genc bir
qadının evine gire bilseler de qadının meyidini çıxara
bilmirdiler.Çatların arasından meyidi
görseler de
dağıntıları temizleyib ora keçmek
mümkün olmurdu.
Onun qeribe duruşu vardı,sanki dizi üste allaha
yalvarırmış kimi çökmüşdü, elinde de
sanki nese
tutmuşdu. Uçmuş ev qadının küreyini
zedelemişdi.
Xilasedicilerin başçısı elini yarıqdan salıb qadının
bedenine toxundu. O hele de ümid
edirdi ki qadın
belke sağdır. Amma buza dönmüş
beden başqa fikir
yaradırdı. Komanda qadının öldyünü görüb evi terk
etdi, qonşu evdekileri xilas etmek
lazım idi. Amma ne
ise komandanın başçısını o eve teref
çekirdi. O
uzaqlaşa bilmedi, yeniden qayıtdı, dizi üste çöküb
başını gücle yarıqdan içeri saldı, göz
gezdirdi. Birden
o heyecandan qışqırdı: Burda uşaq
var!
Bütün komanda geri qayıtdı, qadının meyidinin
etrafını temizledirler. Gördüklerini ifade
etmeye heç
kim söz tapmırdı. Qadın dizi üste
çöküb qabağa
eyilmişdi,onun altında ise odeyala bükülmüş 3-4 aylıq
oğlan uşağı vardı. Bele görünürdü ki
qadın uşağını
xilas etmek üçün özünü qurban
vermişdi. Ev uçanda o
bedeni ile oğlunu qorumuşdu. Uşaq sakitce yatırdı.
Hekim uşağa baxmaq üçün odeyalı
açanda orda
telefonun olduğunu gördü.Telefonun
ekranında
yazılmışdı: ”Eger sağ qalsan heç vaxt unutma, men
seni sevirem”
Telefon elden ele keçdi. Oxuyan her
kes ağlayırdı:
Sağ qalsan heç vaxt unutma, men seni
sevirem! Anaların sevgisi bele olur...