“Allah yanında yalnız
o keslerin tövbesi
qebul olunar ki,
onlar nadanlıq
ucundan pis bir iş
gördükden sonra derhal tövbe
ederler.
Allah belelerinin tövbesini qebul eder.
Heqiqeten, Allah (her şeyi) bilendir,
hikmet sahibidir. Günah işler
görmekde davam ederek ölüm
yetişdiyi anda: “Men indi tövbe etdim”
– deyenlerin ve kafir olaraq ölenlerin
tövbesi qebul olunmaz. Biz onlar üçün
şiddetli bir ezab hazırlamişıq!”(Nisa,
17-18).
Keçmiş zamanlarda ömrünün qırx ilini
parça biçib paltar tikmeye hesr etmiş
bir derzi varmış. Amma mahir usta
olsa da, Allahın halal-haramlarına
riayet etmekde bir qeder tenbel imiş.
İbadetlerini vaxtında yerine yetirmez,
etrafdakı insanların haqqını gözlemez,
herden qeybet de edermiş. Dindar
qohumlarından biri ona nesihet edir,
tövbeye çağırırdı. Derzi ise ona bele
cavab verirdi: “Hele vaxtım var. Vaxtı
çatanda tövbe ederem. Meger
eşitmemisen ki, peyğemberimiz
buyurub: “Bendenin canı boğazına
çatana kimi ne zaman tövbe etse,
Allah-teala onun tövbesini qebul
eder”. Men de ne zaman ki qocalıb
elden düşdüyümü gördüm, - o vaxt
tövbe edib günahlarımı
bağışlatdıraram”.
Bir gün derzinin qohumu onun
cavabını vermek qerarına gelir. Yene
aralarında eyni söhbet başlayır, derzi
hemişeki sözünü deyir. Bu vaxt
qohumu ondan soruşur: “Neçe ildir
derzilik edirsen?” Derzi cavab verir:
“Qırx ildir bu işle meşğulam”. Qohumu
xeber alır: “Senin üçün en rahat ve
asan iş hansıdır?” Derzi: “Ölçünü
götürenden sonra parçanı kesmek
menim üçün en rahat işdir”. Qohumu
yene soruşur: “Ele bir vaxt olub ki,
parçanı kesende elin essin, qayçı
elinde titresin?” Derzi deyir: “Yox,
şükür Allaha ki, hele başıma bele bir iş
gelmeyib. Hemişe parçanı düz
kesmişem”. Qohumu bir daha soruşur:
“Nece düşünürsen, canın boğazına
gelib çatanda sene parça verib
tapşırsalar ki, ölçü götürüb kesesen, -
bunu bacararsanmı?” Derzi heyret
içinde cavab verir: “Ne danışırsan?
Elbette, yox. Ölüm anında, can boğaza
gelende elime qayçı götüre

[1] 2 >>