Biz insanlar
etrafımızda olan
alemi iki hisseye
bölmüşük: canlılar
ve cansızlar alemi.
Canlılara insanları, heyvanları ve
qismen bitkileri aid edir, qalan her
şeyi ise cansız sayırıq.
Amma besiret gözü ile baxsaq görerik
ki, tebietde olan her şeyin canı var,
çünki her şey öz dili ile Allahı öyür,
Ona hemdü-senalar söyleyir. Buna
“tesbih” deyirler. Allah-teala Qurani-
kerimde buyurur: “Meger göylerde ve
yerde olanların, qanadlarını açıb uçan
quşların Allahı teqdis edib şenine
terifler dediklerini görmürsenmi?!
Allah onlardan her birinin duasını,
şükür-senasını bilir. Allah onların ne
etdiklerini bilendir!” (Nur, 41). “Yeddi
göy, yer ve onlarda olanlar Allahı
teqdis edir. Ele bir şey yoxdur ki,
Allaha terif deyib Ona şükür etmesin,
lakin siz onların teqdisini anlamazsınız.
Allah heqiqeten, helimdir,
bağışlayandır!” (İsra, 44).
İnsan oğlu cansızların tesbihini qulağı
ile hiss etmese de, qelbi ile belke de
duya biler. Çünki insan istediyini
duymağa qadirdir. Daha deqiq desek,
tebietden gelen informasiyaları özü
istediyi şekilde qebul etmeye
meyllidir. Dadlı bir meyve görende
deyirik: “Buna bax, adama “gel, meni
ye” deyir”. Gözel tebiet menzeresi
qarşısında heyranlığımızı bu cür
bildiririk: “Bu yerler adama gel-gel
deyir”. Kaş bu besiretimizi
etrafımızdakı alemin biz vermek
istediyi mesajları duymağa da yönelde
bileydik. Kaş ki, qebristanlığa yolumuz
düşende kenardan dilsiz-ağızsız
görünen başdaşlarının bu sesini
eşideydik: “Ey insan, ölümden ibret al.
Vaxt gelecek ki, sen de bu qebir
daşlarından birinin altında
uyuyacaqsan”. Kaş bu sesi “eşidib”,
ölüme hazır olmağı bacaraydıq,
emellerimizi bir de ölçüb-biçeydik, her
şeye göre bir gün cavab vereceyimizin
ferqine varaydıq.
Kaş ki, biz de İmam Elinin (e) her gün
duyduğu sesleri eşideydik. O hezret
buyururdu: “Adem oğlu üçün ele bir
gün başlamır ki, hemin gün ona bu
sözlerle xitab etmesin: “Ey Adem oğlu!
Men yeni bir günem. Ve men
qiyametde senin şahidinem.

[1] 2 >>