Altıncı cümle ölümün
mütleq ve qaçılmaz
olduğunu
xatırlatmaqla yanaşı,
insanın bihude ve menasız
eylencelerle baş qatmasının ne qeder
gülünc olduğunu da gösterir. Elbette,
hedisi bu menada anlamaq düzgün
deyil ki, insan hemişe qaraqabaq
olmalı, ağlamalı, heç vaxt
gülmemelidir. Peyğemberimiz ve
imamlarımız lazım gelende
gülümsemiş ve sevinmişler. Amma
onların menasız yere, uzun-uzadı
güldüyünü ve her şeye sevindiyini
gören olmayıb. Ölüm ocaqları
söndürür, tifaqları dağıdır, qocaya-
cavana mehel qoymadan öz işini
görür. Her an heyata vida deye
bileceyini, her an en yaxınlarını itire
bileceyini, ölümden sonra ise öz
emelleri ile baş-başa qalacağını,
günahlarının bir-bir hesaba
çekileceyini düşünmek insanda heç de
fereh hissi yaratmaz. Bu sebebden
bütün Allah dostları Allahın qüdretini
yada salarken, ibadet mehrabında
secdeye qapanarken, tövbe-istiğfar
ederken riqqete gelib ağlamışlar, göz
yaşları ile seccadelerini islatmışlar.
Ölümü ve axireti düşünerek ağlamaq
insanda mesuliyyet yaradır. Amma
burada da heddi aşmaq olmaz.
Allahdan qorxu Onun merhemetine
ümid beslemekle yanaşı olmalıdır.
Ölüm ve axiret qorxusu eslinde
qurucu, islah edici bir qorxudur; amma
ümidsizliye çevrilerse, yalnız ziyan
getirer.
Allah neinki her kesin gizlinde ve ya
açıqda etdiyi emelden xeberdardır,
hetta qelblerde olan niyyetleri de bilir.
Heç ne Ondan gizli deyil. Bele ise,
hiylegerlik eden eslinde kimi aldatmış
olur: Allahı yoxsa özünü? Allahı
aldatdıqlarını düşünenler unudurlar ki,
her şeyin planını en gözel şekilde
çeken, hiyleleri ifşa eden, yalanların
üstünü açan, insanın bütün bildiklerini
bilen, amma Öz bildiklerini insandan
gizli saxlayan, her zaman insandan bir
yox, bir neçe addım qabaqda olan
Allahdır. Ele “Onlar hiyleye el atdılar.
Allah da onların hiylesine evez verdi.
Allah (bütün) hiylegerlerden
tedbirlidir” (Ali-İmran suresi, 54-cü
aye) ayesinin de menası budur.
Sekkizinci cümle insanı Şeytandan qafil
olmamağa çağırır.

[1] 2 3 >>