“Teberrük” sözünün
ereb dilinden
tercümesi “bereketli
etmek” menasını
verir. Her hansı
müqeddes
şexsiyyetin xatire kimi qorunub-
saxlanılan şexsi eşyasına, yaxud
müqeddes mekana mexsus yadigara
“teberrük” deyilir.
Hele Hezret Mühemmed Peyğemberin
(s) sağlığında Onun teri, saç-saqqal
telleri, hetta sınmış dişi müselmanlar
terefinden teberrük kimi qorunurdu.
Eger bu hereket günah ve ya şirk
olsaydı, yeqin ki, Peyğemberin özü
buna etiraz ederdi. Peyğemberin
xanımı ümmül-möminin Ümmi-Seleme
o hezretin tellerini ve ter damcılarını
bir qaba töküb özünde saxlayırdı.
Peyğemberin vefatından sonra
Medine camaatından kim
xestelenirdise ve ya göz deymesine
düçar olurdusa, Ümmi-Selemeye
kömek üçün müraciet edirdi. Ümmi-
Seleme Peyğemberin tellerini su ile
dolu qabın içine salıb çıxarır, bu yolla
hemin suyu teberrüke çevirirdi. Sonra
hemin suyu xeste üçün gönderirdi.
“Sehihül-Buxari”de yazılıb ki, adamlar
hemin sudan içib şefa tapırdılar.
(“Sehihül-Buxari”, “Libas” kitabı, hedis
5896-5897).
En çox hedis revayet etmiş
sehabelerin sırasında ilk yerlerden
birini tutan Enes ibn Malikin anası
Ümmi-Süleym Peyğembere xidmet
edir, Onun üçün xörek hazırlayırdı.
Bezen Peyğember onların evinde
yatıb dincelirdi. Bu zaman Ümmi-
Süleym o hezretin tellerinden bir az
kesir, çöhresinden terini yığır ve
bunları etirle qarışdırıb teberrük kimi
özünde saxlayırdı. Enes ibn Malik
qocalıb vefat edende vesiyyet etmişdi
ki, bu teberrükün bir hissesini onun
henutuna qarışdırsınlar. Enesi
qüslleyib kefene tutarken, bu
teberrükden de onun henutuna
qarışdırdılar. Bu barede de “Sehihül-
Buxari”de (“İstizan” kitabı, hedis 6281)
ve “Sehihü Müslim”de (“Fezail” kitabı,
hedis 6055-6057) revayetler
mövcuddur.
Bu sübutları qebul etmeyenler behane
getire bilerler ki, bu hereketleri
Peyğemberin vefatından sonra edibler
ve eger o hezretin özü sağ olsaydı,
buna heç vaxt razı olmazdı. Bu
behaneye qarşı en tutarlı sübutlar da
yene möteber hedis

[1] 2 3 4 >>