kitablarında insan ruhunun
qüvvelerini alleqorik obrazlara
benzedibler. Bu alleqoriyada insan
ruhu atın beline minib ov tulası ile
sefere çıxmış ovçu şeklinde tesvir
edilir. Ovçu – ağıl qüvvesinin, it –
qezeb qüvvesinin, at ise şehvet
qüvvesinin remzidir.
Eger bunların her biri ovda öz
vezifesini layiqince yerine yetirse,
şübhesiz, ov uğurla neticelener.
Amma onların her hansı biri heddi
aşsa, neticesi menfi olar.
Tesevvür edek ki, ov esnasında at
süvarinin tapşırıqlarına tabe olmur, öz
istediyi semte doğru yüyürür. Bu
halda süvari atı ram etmek üçün
eziyyet çekib yorulacaq ve heç bir
netice elde etmeyecek. Belece,
şehvet qüvvesi insanın ruhuna qalib
gelse, onu öz meqsedinden
uzaqlaşdırar.
Eger ov iti özbaşınalıq etse, ovu
tutmaq evezine menasız yere ora-
bura qaçsa, özünden güclü olan
hedeflere sarı cumsa, neinki yalnız
özünü, hem de ovçunu tehlükeye
salar. İnsanın qezeb qüvvesi de
nezaretden çıxsa, felaket töreyer.
Nehayet, eger ovçu öz işinde sehve
yol verse, atı ve iti idare edib
istiqametlendire bilmese, ovu
uğursuzluqla başa vurmalı olacaq. Ağıl
qüvvesi de qezeble şehveti
cilovlamağı bacarmasa, rezalet
girdabına yuvarlanar.

<< 1 2 [3]