Mövlane Celaleddin
Rumi insanın
dünyaya herisliyini
ve dünya
nemetlerine qarşı
ehtirasını bu misalla
ifade edir:
Günlerin bir günü ağacın altında
oturub dincelirdim. Bir qarışqa
nezerimi celb etdi. Özünden defelerle
böyük bir çörek qırıntısını sürüye-
sürüye aparırdı. Bezen qarşılaşdığı
kiçik gölmeçenin etrafından
dolaşmağa mecbur olur, bezen de
otlara ilişen çörek qırıntısının ucunu
xilas etmek üçün min bir meşeqqet
çekirdi. Buna baxmayaraq ne çörek
qırıntısını elinden buraxır, ne de rahat
şekilde daşıya bileceyi kiçik parçalara
ayırmağa üreyi gelirdi. Belece o isti
günde çörek qırıntısını yuvasına qeder
daşıyaraq uzun bir mesafe qet etdi.
Ancaq bir problem var idi: yükü
böyük, yuvanın girişi ise kiçikdi. Böyük
zehmetle yuvanın ağzına getirdiyi
çörek qırıntısını içeri sala bilmirdi. Bu
menzere meni insanın halı haqqında
düşünmeye sövq etdi. Göresen insan
ömür boyu ezab-eziyyetle qazandığı
ve göz bebeyi kimi qoruduğu dünya
nemetlerini, qesrleri, var-dövleti kiçik
qebir qapısından içeri nece salacaq?