Keçmiş zamanlarda ömrünün qırx ilini parça biçib paltar tikmeye hesr etmiş bir derzi varmış. Amma mahir usta olsa da, Allahın halal-haramlarına riayet etmekde bir qeder tenbel imiş. İbadetlerini vaxtında yerine yetirmez, etrafdakı insanların haqqını gözlemez, herden qeybet de edermiş. Dindar qohumlarından biri ona nesihet edir, tövbeye çağırırdı. Derzi ise ona bele cavab verirdi: “Hele vaxtım var. Vaxtı çatanda tövbe ederem. Meger eşitmemisen ki, peyğemberimiz buyurub: “Bendenin canı boğazına çatana kimi ne zaman tövbe etse, Allah-teala onun tövbesini qebul eder”. Men de ne zaman ki qocalıb elden düşdüyümü gördüm, - o vaxt tövbe edib günahlarımı bağışlatdıraram”.
Bir gün derzinin qohumu onun cavabını vermek qerarına gelir. Yene aralarında eyni söhbet başlayır, derzi hemişeki sözünü deyir. Bu vaxt qohumu ondan soruşur: “Neçe ildir derzilik edirsen?” Derzi cavab verir: “Qırx ildir bu işle meşğulam”. Qohumu xeber alır: “Senin üçün en rahat ve asan iş hansıdır?” Derzi: “Ölçünü götürenden sonra parçanı kesmek menim üçün en rahat işdir”. Qohumu yene soruşur: “Ele bir vaxt olub ki, parçanı kesende elin essin, qayçı elinde titresin?” Derzi deyir: “Yox, şükür Allaha ki, hele başıma bele bir iş gelmeyib. Hemişe parçanı düz kesmişem”. Qohumu bir daha soruşur: “Nece düşünürsen, canın boğazına gelib çatanda sene parça verib tapşırsalar ki, ölçü götürüb kesesen, - bunu bacararsanmı?” Derzi heyret içinde cavab verir: “Ne danışırsan? Elbette, yox. Ölüm anında, can boğaza gelende elime qayçı götüre bilerem? Meger o an derzilik etmeye macal olacaq?” Qohumu tebessüm içinde öz sözlerine yekun vurur: “Qırx illik verdişin ola-ola, canın boğazına çatanda eline qayçı ala bilmeyeceksense, ömründe birinci defe tövbeni nece edeceksen? Neden bilirsen ki, istediyin an tövbe etmek üçün vaxtın, fürsetin ve imkanın olacaq?”
Bu sözler derzinin ağlına batır, sehv yoldan dönür. Hemin gün tövbe edib günahlardan üz çevirir.