“Teberrük” sözünün ereb dilinden tercümesi “bereketli etmek” menasını verir. Her hansı müqeddes şexsiyyetin xatire kimi qorunub-saxlanılan şexsi eşyasına, yaxud müqeddes mekana mexsus yadigara “teberrük” deyilir.

Hele Hezret Mühemmed Peyğemberin (s) sağlığında Onun teri, saç-saqqal telleri, hetta sınmış dişi müselmanlar terefinden teberrük kimi qorunurdu. Eger bu hereket günah ve ya şirk olsaydı, yeqin ki, Peyğemberin özü buna etiraz ederdi. Peyğemberin xanımı ümmül-möminin Ümmi-Seleme o hezretin tellerini ve ter damcılarını bir qaba töküb özünde saxlayırdı. Peyğemberin vefatından sonra Medine camaatından kim xestelenirdise ve ya göz deymesine düçar olurdusa, Ümmi-Selemeye kömek üçün müraciet edirdi. Ümmi-Seleme Peyğemberin tellerini su ile dolu qabın içine salıb çıxarır, bu yolla hemin suyu teberrüke çevirirdi. Sonra hemin suyu xeste üçün gönderirdi. “Sehihül-Buxari”de yazılıb ki, adamlar hemin sudan içib şefa tapırdılar. (“Sehihül-Buxari”, “Libas” kitabı, hedis 5896-5897).

En çox hedis revayet etmiş sehabelerin sırasında ilk yerlerden birini tutan Enes ibn Malikin anası Ümmi-Süleym Peyğembere xidmet edir, Onun üçün xörek hazırlayırdı. Bezen Peyğember onların evinde yatıb dincelirdi. Bu zaman Ümmi-Süleym o hezretin tellerinden bir az kesir, çöhresinden terini yığır ve bunları etirle qarışdırıb teberrük kimi özünde saxlayırdı. Enes ibn Malik qocalıb vefat edende vesiyyet etmişdi ki, bu teberrükün bir hissesini onun henutuna qarışdırsınlar. Enesi qüslleyib kefene tutarken, bu teberrükden de onun henutuna qarışdırdılar. Bu barede de “Sehihül-Buxari”de (“İstizan” kitabı, hedis 6281) ve “Sehihü Müslim”de (“Fezail” kitabı, hedis 6055-6057) revayetler mövcuddur.

Bu sübutları qebul etmeyenler behane getire bilerler ki, bu hereketleri Peyğemberin vefatından sonra edibler ve eger o hezretin özü sağ olsaydı, buna heç vaxt razı olmazdı. Bu behaneye qarşı en tutarlı sübutlar da yene möteber hedis kitablarındadır. Peyğember öz sağlığında hecc zamanı saçını qırxdırmış,

[1] 2 3 4 >>