İnsan niye ölümden qorxur?




Ölüm qorxusu tamamile tebiidir, nece ki, dünyaya bağlılıq ve sevgi de tebiidir. Biz ona göre qorxuruq ki, heyatımıza ziyan deyeceyini zenn edirik. Biz eyni zamanda meğlubiyyetlerden, bedbextliklerden, felaketlerden ona göre qorxuruq ki, heyatımızın tebii halını tehlükeye salırlar. Çünki eger biz xeste olsaq, heyatdan lezzet almaqdan mehrum olarıq. (Tebyan)

Xüsusile de eger bu xestelikler ve ya başqa bedbextlikler bizi ölüme teref aparırsa, daha çox qorxuya sebeb olar. İnsan üçün xeste olmaq ölmekden daha yaxşıdır. Çünki xestelik heyatla elaqeni qet etmez. Ancaq eger ölümle neticelenerse, heyatla olan bağı kesmiş olar ki, bu onun üçün çox qorxulu ve dehşetli görüner. Ölümden qorxmağın çox sayda amili vardır ki, onlara işare edek:

1. Heyata olan sevgi.

İmam Eli (e) buyurur: "Diqqet edin ki, insan nehayet bütün dünya lezzetlerinden tox olar, heyat lezzetinden başqa. Çünki heç kes ölümde rahatlıq görmür”.

Hetta alimler ve arifler de bunu qebul edir ki, bizim bütün hiss ve düşüncelerimiz dünya heyatı mehveri üzerinde tenzim olunmuşdur. O vaxta qeder ki, bu hisslerden behrelenirik, dünya heyatı ve lezzetlerini elden vermek istemirik. Mötedil bir insan da heyatı sever. Dünyanı ve onun gözelliklerini sever. Arzu eder ki, hemişelik sağ qalsın.

İnsan en çetin anlarında bele elini dünyadan üzmür. Çünki dünyaya olan sevgi qeyri-iradevi bir hissdir. İnsan heyatın en acı anlarını ölümden üstün bilir.

İmam Eli (e) ölümü arzulara çata bilmemek amili kimi tanıtmış ve buyurmuşdur: "Ölüm - sizinle hedefleriniz arasına fasile salar”.

Ona göre de bezi mütexessiler tedqiqatlarından sonra bu neticeye gelib çatıblar ki, insanın ölümden qaçmağının sebeblerinden biri de hedeflerine çata bilmemek qorxusudur. Bezileri üçün ömrünün neçe il olması mühüm deyildir, belke mühüm olan odur ki, hansı arzusuna çata bilibdir. İmam Eli (e) buyurur: "Eger insan ecel ve aqibetini bilseydi, arzuları ile ve arzuların aldatması ile düşmençilik

[1] 2 >>