Ardından arxamdakı
bir yere iyrenmiş bir şekilde
baxdığını ferq etdim. Bas get , deye
zümzüme etdi. Men sanki qışqırar
kimi " neden ancaq yatır ? " Deye
soruşdum bir daha.
Arxamdakı adam çiynime elini
qoydu. Arxamı döndüm. Yaşlıca bir
adam , tesdiqetme etmeyen bir
reftarla mene baxırdı :
"Ondan ne isteyirsen ? Ne qeder
çetin bir heyat yaşadığını
görmürsenmi? "
Eh ... Cibinden bir az pul aldı ve
dilençinin çantasına atdı.
Dilençi tevazö ve böyük bir keder
ifadesi meydana çıxmış üz ifadesi
geyinerek istavroz çıxardı. Adam
çiynindeki elini çekdi ve metro
stansiyasından çöle çıxdı. Bu
yaşlıca adamın eve getdiyinde , ev
xalqına metro stansiyasında
gördüyü ruhsuz bir adama qarşı
kasıb , perişan bir qadını nece
müdafie etdiyini anlatacağından
eminem.
Ertesi gün bir yoldaşımı axtardım.
Bu dostum zeytun kimi gözleri ile
Rumıniya menşeli gülmeli bir
adam idi. Tehsilinin yalnız üç
yarım ilini tamamlamağı
bacarmışdı. Tehsilini
tamamlayamaması , onun bahalı
ve xarici avtomobillerle şeherin
küçelerinde gezişmesine mane
deyildi . Yoldaşımdan bu işin bariz
bir şekilde teşkil edilmiş olduğunu
öyrenmeyi bacardım. Istifade
edilen uşaqların ailelerden " kiraye
" lendiyiny ve ya en sade sözle
qaçırıldığını öyrendim.
Körpenin bütün gün yatması üçün
bu kesler terefinden ona araq ya
da narkotik verildiyini de
qarışıqlıqla dinledim. Tebii ki ,
uşaqların bedenlerinin bele bir şok
ile baş etmesi mümkün deyil ,
buna göre uşaqlar ümumiyyetle
ölür. En qorxunc şey ise - bezen bu
uşaqlar " iş günü" içerisinde öler.
Ve sözde ananın axşama qeder
qucağında ölü bir uşağı tutması
lazımdır. Bu bir qaydadır. Yoldan
keçenler torbaya bir az pul atar ve
bunun exlaqi ve doğru bir şey
olduğuna inanar , bunun "tek" bir
anaya kömek etmek olduğunu
düşüner. Amma deyil .
Ertesi gün eyni metro
stansiyasında gederken jurnalist
kimliğimle danışmağa hazırdım.
Qadın eyni yerde otururdu ve
qucağında dünenkindenn ferqli bir
körpe tuturdu. Ona bu

[1] 2 >>