Heyat mene çox şey öyretdi – çox sevsem sıxılmağı, çox deyer versem qırılmağı, deyersiz qalmağı.......

Çox sevincli olsam, üzüntünün ağır bir xestelik olduğunu, bir insana inandınmı, inamının sarsılmasını, insanın özünden başqa can dostu olmadığını..... Her şeyin fani olduğunu bilirdim, amma daha yaxşı öyrendim.

Heyat, men sene çox şey verdim, sevdiklerim üçün çox güzeşte getdim.......

Heyat, artıq menim sene vereceyim bir şey qalmadı, bir tek Rebbime can borcum var...

Heyat, menim sene ne zererim bar idi ki, meni heç sevmedin, heç indi de sevmirsen. Sanki, yaşamağımı istemirsen, amma qismete qarşı gele bilmirsen. Ey heyat, bilirem vaxtımı sebirsizlikle gözleyirsen........

Heyat, men sene bir zerer vermedim axı, seni heç qırmadım, men seni heç üzmedim axı.....Nedir bes mene qarşı bu düşmenlik?

Ey heyat, deyesen mene nese demek isteyirsen.....

Verdiyin acılara baxmayaraq, heyatı çox sevirem ve etrafıma daha çox sevgi verirem, her kesi çox sevirem, insanlıq ölmüşken, etrafıma insanlıq öyredirem.....

Ona göremi meni sevmirsen, ey heyat?

Ne deyirem ki, ey heyat sevmirsen, heç sevme. Sene teşekkür edirem...

Men son zamanıma qeder eyni şekilde davam edecem. Heyatda bunlar nedir ki, deyib seni enecem, fani heyatda deyil, xeyal dünyamda heyatı sevecem....... ve senin xetrini bir daha soruşmayacam..

Meni ne qeder üzürsen-üz, sevmirsen-sevme, yene de insan olacam, yıxılmayacam, meğlub olmayacam.


Ey zalım ve acımasız heyat, bax, yıxılmadım, sene inad olaraq, heyatdayam.