Bir gün Musa eleyhissalam bir kendde var-
dövleti ve sexaveti ile ad çıxarmış bir adama
rast gelir. Hemin şexs de onu evine devet edir.
Oturub şirin söhbet edirler. Söhbet esnasında
o deyir:
- Malım-dövletim başımdan aşır. Özüm çox can
atmasam da Allah-Teala var-dövleti başımdan
yağdırır. Qorxuram ki, bu nemetlerin şükrünü
ede bilmeyim. Hem de mal-dövlet o qeder
çoxdur ki, bunlarla meşğul olduğuna göre
qorxuram ibadete vaxtım çatmaya. Yeni bu var-
dövlet menim Allah-Tealaya olan şükrümü,
ibadetimi azalda biler. Mene bir meslehet
verin, neyleyim ki, dövletim getdikce azalsın?
Hezreti Musa deyir:
- Sen bele ele. Yavan çöreyi eline al, küçede
geze-geze ye.
Adam Hezreti Musanın bu teklifini qebul edir.
Aradan bir xeyli keçir, yene Hezreti Musanın
yolu hemin kendden düşür. Gelib hemin adamı
tapır. Veziyyeti soruşur. Adam ne dese yaxşıdır:
- Siz mene meslehet verib getdiniz. Men de siz
deyen kimi eledim. Amma siz gelene qeder
Allah-Teala mene bire-beş verirdise, siz
gedenden sonra bire-on verdi. Sizin
meslehetiniz menim mal-dövletimi azaltmadı,
daha da artırdı. Hezreti Musa deyir:
- Hele bir göster görüm, sen nece gezib, nece
yeyirsen?
Adam gedib bir eteklik getirir, onu seliqe ile
boynuna bağlayır, sonra da eline çörek alıb,
yeye-yeye gezmeye başlayır. Ağzının kenarından
düşen qırıntılar etekliyin içinde toplanırdı.
Adam elindeki çöreyini yeyib qurtarandan
sonra etekliye tökülmüş qırıntıları da ovcu ile
toplayıb ağzına atır. Bu menzereni gören
Hezreti Musa ucadan gülür ve deyir:
- Men o mesleheti verende düşündüm ki, sen
geze-geze çörek yeyende qırıntılar sağa-sola
dağılar ve onunla da senin evinin bereketi
azalar. Amma men haradan düşüneydim ki,
sen çöreyin heç tozunu da itkiye
vermeyeceksen. Evinin bereketi de ele bunun
üçün artır.