Elinin (e) derdli üreyini Allahın Resuluna (s) açması

Eli (e) eziz heyat yoldaşını torpağa tapşırarken derdli ve hüznlü bir halda yaralı sinesinden bir yanıqlı ah çekerek üzünü Allahın Resulunun (s) meqberesine tutdu ve bu kelmeleri diline getirdi:

“Ey Allahın Resulu! Menden ve yanında yere enmiş, bele tez özüne qovuşmuş qızından sene salam olsun! Ey Allahın Resulu! Senin ayrılığınla (özünün seçdiyin ayrılığınla) bağlı sebr-dözümüm daha sona yetdi. Onun vefatından sonra gücüm-taqetim elimden getdi. Lakin senin ayrılığını, görenden, ölümünün müsibet ve kederinin ağırlığını çekenden sonra bu müsibete de dözmeye menim gücüm çatar. Halbuki, başını men özüm meqberendeki lehed daşına qoydum. Menim qucağımda canın bedeninden çıxdı ve bu cür müsibete döze bildim. Bizim hamımız Allahın bendeleriyik ve Ona doğru döneceyik.
İndi budur, bu emanetin de (Fatimeyi-Zehra(e)) geri alındı ve girov yerine qaytarıldı. İnden bele günlerim hemişe qem içinde keçecek, geceler gözüme yuxu getmeyecek. Ve bu halım Allah-teala meni de oturduğun saraya aparana kimi belece davam edecek. Tezlikle qızın ümmetinin çoxunun o yazığa etdiyi zülmlerden sene xeber verecek.

Bütün olub keçenleri ondan soruş ve onların bizimle etdiyi reftardan sual et. Onlardan bize bu qeder zülüm yetdi, halbu ki, senin vefatından çox vaxt keçmemiş xatiren yadlardan silinmemişdir.

Her ikinize salam ve alqış olsun. Bu qezebli incik ve cansıxıcı bu salam ve alqış deyil, eksine, vidaedici, ağlar ve hüznlü salamdır. Eger qayıtsam, ya getsem, bu, etinasızlıqdan deyil. Ve eger qalsam, bu, bedgümanlıqdan deyil. Allahın dözümlülerle ve sebirlilere verdiyi vede göredir.”(Nehcül-Belağe)