1- İmam Sadiq (e) buyurdu: “Allah-teala Davud Peyğembere (e) vehy etdi ki, get Ovsun qızı Xelaveye behişt müjdesi ver. Ona behiştde seninle bir yerde olacağını çatdır”.
Hezret Davud (e) o qadının evine gederek qapısını döydü. Qadın çöle çıxanda Davudu (e) görüb dedi: “Menim haqqımda vehy nazil olubmu ki, qapıma gelmisen?”
Davud (e) buyurdu: “Beli”.
Qadın dedi: “O ne barededir?”
Davud (e) buyurdu: “O İlahi vehy senin feziletin baresindedir”.
Qadın dedi: “O men deyilem. Belke adı menim adıma oxşar qadın olsun. Men buna layiq deyilem”.
Davud (e) buyurdu: “O qadın sensen”.
O dedi: “And olsun Allaha! Özümde meni buna müveffeq eden bir emel görmürem”.
Hezret Davud (e) ona buyurdu: “Öz heyatından mene bir az danış”.
O qadın dedi: “Mene her bir derd, bela ve ziyan deyende sebir etdim ve indi de sebir edirem. Hetta Allahdan istemedim ki, onu menden uzaqlaşdırsın. Eger özü meslehet bilse, onu uzaqlaşdırar. Sebir etmeyim üçün savab istemedim ve hemişe Allaha şükr etdim”.
Davud (e) ona buyurdu: “Ele buna göre hemin meqama çatmısan (ki, menimle behiştde bir yerde olacaqsan)”.
İmam Sadiq (e) bu ehvalatların neqlinden sonra buyurdu: “Bu bir dindir ki, Allah onu saleh bendeleri üçün istemişdir”.(Bihar, 71-ci cild, seh.89, 14-cü cild, seh.39; Mişkatul-envar, seh.23)


2- “Ümmü Eqil” adlı qadın sehrada yaşayırdı. Bir gün onun yanına iki qonaq geldi. Bu zaman qadının oğlu Eqil menzilden çölde, develerin yanında idi. Birden qadına xeber verdiler ki, develer hürkende oğlun aralıqda qalaraq ölüb. Ümmü Eqil ona xeber getirenden qonaqları qebul etmek üçün kömek istedi ve ona bir qoyun verdi. O da qoyunu kesib etini ayırdı. Ümmü Eqil bu etden qonaqlar üçün leziz yemek bişirib onların qabağına qoydu. Qonaqlar yemek yeyende ehvalatdan xeberdar oldular. Onlar Ümmü Eqilin sebirine, dözümüne ve ruhiyyesine teeccüb etdiler ki, o, bu müddetde oğlunun ölmesini bildirmeyib. Qonaqlar gedenden sonra Ümmü Eqil müselmanlardan bir destesinin yanına gelerek dedi: “Sizin aranızda Qurandan

[1] 2 >>