Neql edirler ki, Abdullah adlı bir şexs çox pis şekilde yolunu azmışdı. İşi-gücü ancaq şerab içib müxtelif havalara (musiqilere) qulaq asmaq idi. Lakin birden-bire qeflet yuxusundan oyanaraq tövbe etmekle günahlardan el çekir. Allah yolunda herekete gelir.
Bir şexs ondan soruşur: “Sen ki, dinsiz, exlaqsız şerabxor ve eqidesiz adam idin, nece oldu ki, birden-bire bele deyişdin ve Allah yoluna gedin?” Abdullah cavabında deyir: “Men hedden artıq içki içen ve musiqi delisi idim. Gecelerin birinde özüm kimi dostlarımla birlikde istirahet bağlarının birinde kef meclisi qurmuşduq. Yaxşıca yeyib-içib ve çalıb oynadıqdan sonra tar-kamanımızı ve musiqi aletlerimizi ağaclardan birinin budağından asıb ağacın altında yatdıq. Bir müddetden sonra birden yuxudan ayıldım ve ağacın yanından qeribe bir ses eşitdim. (Ola bilsin vicdanının sesi idi). Ses bu ayeni oxuyurdu:
أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ
”Meger vaxt çatmamışdır ki: O kesler ki, Allaha inanırlar, qelbleri qorxub tevazökar olaraq Allahı yadlarına salsınlar?”(Hedid suresi 16)
Bu aye mene ele tesir etdi ki, o günden bele qerara aldım ki, Allahın devetine baş eyib qelbimi Onu yad etmekle temizleyem ve Allah yolunda çalışam!”