On ildir ki, evliyik. Evlenende bir-birimizi sevmişdik, ya da mene ele gelirdi. Ele bilirdim onu sevirem. İller keçdi. İki övladımız dünyaya geldi. Evimizde ilk günden başlayan anlaşılmazlığa benzeyen söz-söhbetler sengimek evezine daha da artdı. Ancaq ayrılmaq haqqında düşünmürdük, ya da düşünürdük, heyata keçirmeye heç birimizin cesareti çatmırdı. Menim gedecek yerim yox idi. Eslinde, var idi, ata-anam, bacım-qardaşım... Lakin onların yanına qayıtmağa hem üzüm yox idi, hem de iki oğlan uşağını atasız böyütmeyi göze ala bilmirdim. Uşaqlar da körpe deyildi, artıq her şeyi gözel başa düşürdüler, evdeki dava-dalaşdan bezseler de, atalarından ayrı bir hefteden artıq qalanda darıxırdılar. Menim üçün olmaya biler, onlar üçün ata yeri boş qalırdı. Ve men anladım ki, biz ele bu qaydada, bu qalmaqallarla heyatımızı başa vurmaq mecburiyyetindeyik.

Adamın Allahı var, onu da deyim ki, erim meni çox sevir. Xarakteri dözülmez olsa da, mene olan sevgisine, sedaqetine şübhem olmayıb. Düzdür, eqosu sevgisini daha çox üsteleyirdi, meni heç kimle bölüşe bilmir, öz mülkiyyeti kimi baxırdı. Yerli-yersiz qısqanır, her şeyden ötrü deyinir, evde her xırda meseleye göre dava salırdı. Uşaqlar atalarını çox isteseler de, ona dözmek çetin idi. Bunu men de, erim de görürdü. Ailemizde baş verenlerin uşaqlara psixolji tesir etdiyini görmemek mümkün deyildi.

Tenhalıqdan boğulurdum. Bu adama men ancaq yataq otağında lazım idim. Dörd divar arasında menim kim olduğumu anlayır, ezizleyir, öl desem, ölür, qal desem, qalırdı. Ordan çıxan kimi olurdu yad, tanımadığımı bir adam.

Ali tehsilim olsa da, heç bir yerde işlemirdim. Evvel özü icaze vermedi, sonra da daha menim hevesim olmadı. Zaman keçdikce hevesim öldü, bildiklerim de yadımdan çıxdı. Eve qapıldım. İşim-gücüm ancaq ev işlerile meşğul olmaq, yemek bişirmek, qulluqda durmaq idi. Bütün bunlara baxmayaraq, nece olur-olsun mütalieye vaxt tapır, müxtelif bedii edebiyyat nümuneleri oxuyur, başımı qarışdırırdım. Yaxşı ki, virtual alem var,

[1] 2 3 4 >>