sosial şebekelerdeki dostlar, müzakireler vaxtımı öldürmekde mene yardım edirdi.

***
Nece dostlaşdığımızı bilmirem, xatırlamıram. Onu bilirem ki, her gün onunla bölüşmeye ehtiyac duyurdum. Bu bölüşmeler, müzakireler getdikce asılılığa çevrildi. Artıq onunla virtual olaraq danşmadan yata da bilmirdim.

Menden iyirmi yaş böyük olan bu adama nece aşiq olmuşdumsa, gözüm ayağımın altını görmürdü. Bütün ehval-ruhiyyem, psixoloji durumum ona göre tenzilenmişdi sanki. Üreyimde de onunla danışırdım. Erimle yatağa girende bele gözlerimi yumub onu düşünürdüm. Ele tesevvür edirdim qolları arasında mest olduğum adam odur. Vay o günden ki, qefil gözlerimi açıb esl heqiqeti görem. Onda bütün xeyallarım ayaqlarımın altına düşüb çilik-çilik olurdu. Zaman keçdikce bizim münasibetlerimiz gözlediyimizden aşırı hedde çatdı. Artıq platonik sevgi yerini real hisslere verdi. Onu görmek, toxunmaq, toxunduğunu hiss etmek isteyirdim. Heyatımda mene kiminse bu qeder anlayış gösterdiyi, qayğıma qaldığı, az qala şüşe qab kimi yere düşüb sınacağımı düşünen birinin olduğunu xatırlamıram. Ancaq bütün bunlara ve bir-birimizi sevmeyimizin iki ile çatdığına baxmayaraq, hele de bir-birimizi görmemişdik. Yalnız şekillerde ve bir neçe defe evde tek olanda kamera açıb öteri görünmekle. Her şey bundan sonra daha da ağırlaşdı. Onun menden böyüklüyünü gösteren elametlerin qabarıqlığı, saçlarının ağlığı, gözlerindeki ezabın ağırlığı, üzündeki xefif qırışların olması neinki meni ondan uzaqlaşdırdı, eksine, daha da yaxınlaşdırdı. Özümü güvende, arxalı hiss edirdim. Ele bilirdim bir adam mene gözün üste qaşın var deye bilmez. Bu adama atam, qardaşım, sevgilim kimi sığınmışdım.

Ancaq günlerin bir günü ovcuma sıxıb gizlediyim ümidlerim darmadağın oldu. Erim yan otaqda televizora baxırdı. Men onun yadına bir neçe saatdan sonra yatağa girende düşecekdim. Odur ki, şam yemeyini verib süfreni yığışdırdıqdan sonra men de öz otağıma çekildim. Mahnı dinlemek istedim. Telefonun qulaqcıqlarını qulağıma taxıb

<< 1 [2] 3 4 >>