uzandım. İyirimi deqiqe olar, ya olmazdı ki, telefonuma mesaj geldi. O idi, danışmaq isteyirdi, lakin imkanım olmadığını yazdım. Onda telefonuma növbeti mesajı gönderdi. Üzüm xeberim olmadan gülürdü, gözlerimin derinliyinde sebebini kimsenin bilmediyi bir xoşbextlik gizlenmişdi. Menim yazdığım növbeti mesajdan sonra onun cavabı lengidi. Men de fürsetden istifade edib telefonu taxtın üstüne atıb ayaqyoluna qaçdım. Otağa qayıdanda şoka düşdüm. Erim telefon elinde taxtın yanında cehennemden canını götürüb qaçmış kimi durmuşdu. Her şey melum idi. Mesajları oxumuşdu. Ne ireli, ne geri qayıda bildim. Göz-göze dayanmışdıq. Heç ne demirdi. Gözleri qan çanağına dönmüşdü. Gelib düz qarşımda dayandı. Var gücü ile sifetime bir şille çekdi.

- Nece? Bunu mene nece etdin, nece ede bildiiiin???
- ....

Var gücü ile bağırdı. Özümü zorla yıxılmaqdan saxladım. Yıxılmayacaqdım. Direnecekdim. Her şeyin bir sonu olmalı idi zaten.

- Seninleyem, bunu mene nece etdin? Kimdir bu alçaq, kimdir başqasının arvadına göz diken bu oğraş?

Cavab vermeden ölü kimi durmuşdum. Ne heç ne danışmır, ne heç ne hiss etmirdim. Bütün hisslerim daşa dönmüşdü. Birce onu, onu qorumaq, başqa heç ne düşünmürdüm.

- Danışığını bil! Oğraş deyil o!

- Onu mene qarşı qoruyursan? Sen onu qoruyursan?

- He! He! Heeeee! Onu qoruyuruam! Sevirem onu! Heç vaxt heç kimi sevmediyim kimi sevirem! O meni qadın olduğuma inandırdı!

- Neee? Yatdınmı onunla?

- Haaa-haa-haaa!!!! – deli kimi gülmeye başladım.

- Neye gülürsen?

- Yatmaqmı? Yatmaqmı? Qadın yalnız yatmaqlamı qadın olur? Bedbext! Senin üçün qadın ancaq yatmaqlamı qadın sayılır? Bax, budur onun senden ferqi. Eli elime toxunmadan, nefesini bele hiss etmeden qadın olduğumu hiss etdirdi mene. Deyer vermekle, anlayış göstermekle, ezizlemekle. Uzaqdan-uzağa, üzümü görmeden anlatdı bunu mene!

- Elemi? Toxunmadan, deyilmi? Toxunmadan qadınmı etdi seni? Buna ancaq deliler inanar!

- Yox, ezizim! Yoox! Buna deliler inana biler, bunu etmek ancaq

<< 1 2 [3] 4 >>