kiçiltdikse, bir o qeder de onlardan istifade etmeyi çox sevdik. Evde, işde, siyasetde, mektebde, qısası, her yerde...
Bir çox hallarda işe yeni gelen qızın ilk günkü bütün hereketlerini izledik durmadan. Ecazkarlığını, cazibedarlığını her an duymaq üçün işimizi-gücümüzü atıb bütün gün ona köklendik. İşden sonra ise subay-evli ferq etmeden onun haqqında müzakireler qurduq. Her yerini ince detallarla, bütün çılpaqlığı ile müzakire etdik. Aramızdan birinin “belke, yaxşı oğlanın bacısıdır” demesine qeder müzakire davam etdi. Bu sözü aramızdan biri deyen kimi, eslinde, özümüzün de yaxşı oğlan olduğumuzu anladıq. Ve sanki bu söhbet olmamış kimi, sağ elimizi cibimize salıb sol elimizdeki “West”i damağımıza qoyub püflede-püflede yolumuza davam etdik.
Bir az ağzımıza zehrimara qalmış araq deyen kimi ise şir olub meşenin ağasına çevrildik. Zeqqumdan 150 qram qebul eden de biz, ondan sonra hay-heşir qopardıb yumruğumuzu qadının gözüne tuşlayan da. Ömür bitene qeder o ki var döydük. Neticede qaçanı qaçdı, özünü asanı da bildiyinden dönmedi.
Eslinde etiraf etmeyin böyüklük olduğunu hamımız yaxşı bilirik. Ona göre kişilere beş barmaq göstermek bir terefe, qadına da beş barmaq göstermeyin vaxtıdır. Gelin etiraf edek. Onu etiraf edek ki, namusun iki ayaq arasında olmadığını iddia edib bedenini azadlığa çıxarmaq özü namussuzluğun başlanğıcı deyilmi? Onu da etiraf edek ki, bedenini yarıçılpaq hala salıb yad kişinin gözünü oxşayan yerde vurub onun qan tezyiqini qaldırmaq namussuzluğun başlanğıcı deyilmi? Belke de etiraf etsek, bu yazının sonunda bir nöqte qoymağa yer qalmaz. Amma etiraf edek ki, qadının namusu ele onun ayaqlarının arasından başlayır. Beynindeki namusu ise, onun bütün ruhunun gözelliyini ve paklığını ortaya qoyur.

Belkelerden söz düşmüşken sonuncu belkeni de yazım ve bitirim bu yazını. Belke de, kişileri kişi eden qadındır. Amma bu belke heç vaxt şübhe üçün deyilen belke deyil. Heqiqet de bunu gösterir ki, bir qadın bir kişini vezirler veziri de, reziller

<< 1 [2] 3 >>