Universitete senedlerimi vermeye getdiyim gün görmüşdüm onu ilk defe.Parıltılı gözlerle ve özüne xas gülüşüyle ferqli biri olduğunu hiss etdirmişdi.Universitetde qeydiyyat zamanı qısa söhbetimiz oldu.O atsı ile gelmişdi ve o baxışları ile menim içimde heç vaxt hiss etmediyim duyğular yaratdı.Orada tanış olmuşduq ve illerle davam edecek bir eşqin,sevginin xoşbextliyin temeli orda atılmışdı.
Derslerin başladığı ilk günden onu axtarmağa başladım.her günüm demek olar onu aramaqla keçirdi.Amma onu tapa bilmirdim.Ümidimi artıq itirmiçdim.Amma birden-bire o özü meni tapdı.her defe onunla danışarken içimde deyişiklik baş verdiyini hiss edirdim.Ürek döyüntülerim güclenirdi.bundan sonra heyaımda yalnız o var idi...
Aramızdakı sevgi aylar keçdikce artırdı.Bir yerde olduğumuz müddetde sevinc,keder ,sevgi kimi duyğuları da birge yaşamışdıq.4 il erzinde demek olar ki her günümüz birge keçmişdi.Ve bu menim ona olan sevgimi daha da artırmışdı."Bir insanın başına gelecek en çirin bela sensen deyende",heyatımızın sonuna kimi ayrılmayacağımızı defelerle demişdi.
Ve sonunda Universiteti bitirdik.Amma onun bir neçe aylıq Fransaya-qardaşının yanına getmesi lazım oldu.O mene i"Getmeyime esebleşmirsen ki?" sualını verende "getmek lazımdısa get" cavabını verdim ve o mene bele anlayışlı olduğuma göre teşekkür eledi.Ona getme demek isteyirdim,amma "GETME" deye bilmedim...
O getdi ve 3 ay erzinde ağlımda ancaq o var idi.Evlerine zeng edirdim bu vaxta qeder o qayıtmalı idi.Günlerce Zenglerime cavab verilmedi.Amma bir gün cavab geldi ve onun bir daha gelmeyeceyini dedi.Başqa heç ne soruşmadan telefonu bağladım.Günlerce yuxularımda onu gördüm gelmemeyini Qebul ede bilmirdim.Bir gün evlerine getdim ,qapın; anası açdı.Ne baş olduğunu soruşanda onun Fransada avtomobil qezasında öldüyünü dedi.
İllerce özüme bu sualı verdim "GETME demek yeterliydi?"...