İslam Peyğemberi (s) “Meveddet” ayesine (“Şura”,
23) esasen ömrünün son anlarınadek ümmeti Ehli-
beyti (e) tanımağa ve onlara itaete çağırmışdır.
Ehli-beyti tanımaq ve onlara itaet Allahın kitabı ve
sehih revayetlerde tesdiqini tapmış zeruretdir. Bu
heqiqete diqqet dünya ve axiret seadeti üçün
hazırlıqdır. Uyğun heqiqete diqqetsizlik ebedi
bedbextlikle, insanın zehmetlerinin puça çıxması
ile neticelenir.
İmam Sadiq (e) Müella ibn Xüneyse buyurur: “Ey
Müella! Eger bir bende yüz il (Kebede) Allahın
rükn ve meqamı arasında bendelik etse, gündüzler
oruc tutub, geceler ibadete meşğul olsa, vaxtını
raz-niyazda keçirse, qocalıqda qaşları gözlerinin
üstünü örtenedek, boynunun sümükleri sinesine
enenedek bu halda olsa, amma bizim haqqımızı ve
yerimizi bilmese, heç vaxt onun üçün mükafat
olmayacaq.” (“Sevabul-emal ve İqabul-emal”, 455;
“El-mehasin”, 1-90, bab 16, hedis 40; “Biharul-
envar”, 27-177, bab 7, hedis 24)
Quran ayeleri ve möteber revayetlerde tesdiqini
tapmış bu merifet insanı Ehli-beytden (e)
uzaqlaşdıran hicabları aradan qaldırır. Neticede o
böyük insanların varlığının, üslubunun, maarifinin
tesiri insanın heyat sehifesinde özünü gösterir.
Eger insan Ehli-beytin (e) varlıq aleminde
mövqeyini, insanlıq meqamını anlayıb heyatın
bütün sahelerinde onların gösterişlerine tabe
olursa, bele bir tanışlıq heqiqi tanışlıqdır.
Eger biz Ehli-beyti (e) aye ve revayetlerin
gösterdiyi ünvanın heqiqi nümunesi kimi tanısaq
ve bilsek ki, onlar “ehlüz-zikr”, “sadiqin”,
“muhsinin”, “mutteqin”, “mucahidin”, “muminun”,
“sabirin”, “ülul-elbab”, “sirat”, “sebir”, “sarellah”,
“vechullah”, “eynullah” kimi tebirlerin en üstün
tecessümüdür, onlardan nece faydalanmağın ve
xoşbextliyimiz üçün nece behrelenmeyin yolunu
taparıq. Anlayarıq ki, onlardan savayı nicat gemisi
ve heqiqi rehber yoxdur. Dünya ve axiret
çetinliklerinde, vesveseler hücum etdiyi vaxt yalnız
onlara üz tutarıq. Belece, ağlımızı, ruhumuzu ve
qelbimizi onların pak maarif şerbeti ile

[1] 2 3 4 >>